Hebban recensie
Een dertien in een dozijn-boek. Niet bijster spannend
niet bijster origineel, niet bijster flitsend geschreven. Middelmatig.,Billingham schreef tot nu toe vier boeken rond inspecteur Tom Thorne. Wraakhotel is het derde in de reeks. Dit is het eerste werk dat ik van Billingham las en het viel me tegen. Ik vind het een dertien in een dozijn-boek. Niet bijster spannend, niet bijster origineel, niet bijster flitsend geschreven. Middelmatig. Ik had van de stand-up comedian Billingham meer verwacht. Temeer daar hij Thorne modelleerde naar Rankins Rebus.
Dit boek begint met een brief van een jonge vrouw aan een gevangene. Ze stuurt hem verleidelijke fotos van zichzelf, wil hem na zijn vrijlating dolgraag ontmoeten en ondertekent haar brief met een kinderlijke smiley en x-zoentjes. Daarna word je als lezer in een ander, cursief lettertype deelgenoot gemaakt van de zelfmoord van een man, ongeveer twintig jaar geleden. Je begrijpt uit het verhaal dat zijn vrouw een half uurtje dood is. Plots gaat een schok door je heen: er is een kind getuige van zijn wanhoopsdaad. Vlak daarna staat het lettertype weer gewoon recht, en verzeil je samen met inspecteur Thorne in het heden. Deze snelle opeenvolging van verschillende verhalen en lettertypes is er waarschijnlijk de oorzaak van dat sommige lezers vinden dat Billingham van de hak op de tak springt. Ikzelf moest in het begin ook af en toe terugbladeren om de verhaallijnen stevig in handen te krijgen. In de loop van het verhaal komen er bovendien nog enkele bij, maar al bij al heeft het boek toch een redelijk overzichtelijke structuur.
Het hoofdverhaal is het onderzoek van inspecteur Tom Thorne en zijn team. In Wraakhotel moeten ze achter een moordenaar aan die zijn slachtoffers vindt in vrijgekomen verkrachters. Ze worden onder het mom van een erotisch uitje naar een hotel gelokt en daar gruwelijk verkracht en vermoord. Net als de personages in het boek word je als lezer heen en weer gesleurd tussen sympathie en afschuw voor de dader. Die dualiteit werkt Billingham mooi uit. Naast het lopende onderzoek is er veel aandacht voor de privé-omstandigheden van de speurders: de gescheiden Thorne wordt verliefd, een aanstaande papa is bang voor de verantwoordelijkheid en verandering in zijn leven als de baby er eenmaal is, ...
Het cursieve verhaal is een oud verhaal waarvan de afloop op de eerste paginas onthuld wordt: man pleegt zelfmoord terwijl vrouw dood in bed ligt. De aanleiding tot dit gezinsdrama is een verkrachting. Hier zit een indringend besef hoezeer een trauma een leven kan beïnvloeden en kapotmaken.
Een derde verhaallijn brengt het huidige onderzoek en het oude verhaal bij elkaar. Daarin gaat de bruggepensioneerde Carol Chamberlain terug aan de slag, en wel om onopgeloste zaken uit het verleden te heropenen.
Billingham brengt alle verhaallijnen mooi bij elkaar. Helaas gebeurt dat vrij laat in het boek en komt er pas vanaf dat moment echt vaart in het boek. Dan ga je ook regelrecht naar een ontknoping die niet zo spannend is, omdat je ze al van ver zag aankomen. Eigenlijk al vanaf de eerste bladzijde in combinatie met de informatie op de achterflap.
Dit boek begint met een brief van een jonge vrouw aan een gevangene. Ze stuurt hem verleidelijke fotos van zichzelf, wil hem na zijn vrijlating dolgraag ontmoeten en ondertekent haar brief met een kinderlijke smiley en x-zoentjes. Daarna word je als lezer in een ander, cursief lettertype deelgenoot gemaakt van de zelfmoord van een man, ongeveer twintig jaar geleden. Je begrijpt uit het verhaal dat zijn vrouw een half uurtje dood is. Plots gaat een schok door je heen: er is een kind getuige van zijn wanhoopsdaad. Vlak daarna staat het lettertype weer gewoon recht, en verzeil je samen met inspecteur Thorne in het heden. Deze snelle opeenvolging van verschillende verhalen en lettertypes is er waarschijnlijk de oorzaak van dat sommige lezers vinden dat Billingham van de hak op de tak springt. Ikzelf moest in het begin ook af en toe terugbladeren om de verhaallijnen stevig in handen te krijgen. In de loop van het verhaal komen er bovendien nog enkele bij, maar al bij al heeft het boek toch een redelijk overzichtelijke structuur.
Het hoofdverhaal is het onderzoek van inspecteur Tom Thorne en zijn team. In Wraakhotel moeten ze achter een moordenaar aan die zijn slachtoffers vindt in vrijgekomen verkrachters. Ze worden onder het mom van een erotisch uitje naar een hotel gelokt en daar gruwelijk verkracht en vermoord. Net als de personages in het boek word je als lezer heen en weer gesleurd tussen sympathie en afschuw voor de dader. Die dualiteit werkt Billingham mooi uit. Naast het lopende onderzoek is er veel aandacht voor de privé-omstandigheden van de speurders: de gescheiden Thorne wordt verliefd, een aanstaande papa is bang voor de verantwoordelijkheid en verandering in zijn leven als de baby er eenmaal is, ...
Het cursieve verhaal is een oud verhaal waarvan de afloop op de eerste paginas onthuld wordt: man pleegt zelfmoord terwijl vrouw dood in bed ligt. De aanleiding tot dit gezinsdrama is een verkrachting. Hier zit een indringend besef hoezeer een trauma een leven kan beïnvloeden en kapotmaken.
Een derde verhaallijn brengt het huidige onderzoek en het oude verhaal bij elkaar. Daarin gaat de bruggepensioneerde Carol Chamberlain terug aan de slag, en wel om onopgeloste zaken uit het verleden te heropenen.
Billingham brengt alle verhaallijnen mooi bij elkaar. Helaas gebeurt dat vrij laat in het boek en komt er pas vanaf dat moment echt vaart in het boek. Dan ga je ook regelrecht naar een ontknoping die niet zo spannend is, omdat je ze al van ver zag aankomen. Eigenlijk al vanaf de eerste bladzijde in combinatie met de informatie op de achterflap.
1
Reageer op deze recensie
