Lezersrecensie
Zo hoort een thriller te zijn
Als er een Nederlandse auteur de laatste jaren aan de weg timmert met haar thrillers, dan is dat zonder twijfel Karin Hazendonk (1961). Op 27 oktober 2019 verscheen Ongenadig, haar derde thriller binnen drie jaar na Waanidee (2017) en De dood heeft blauwe ogen (2018).
In Ongenadig maken we kennis met Anouk Smeets als zij tijdens een personeelsfeestje Sven Bogerd ontmoet. Tussen de twee ontstaat een band, die zover gaat dat ze uiteindelijk gaan samenwonen in het huis van Sven. Als er een ‘ongelukje’ plaatsvindt, wordt het Anouk langzaam duidelijk dat Sven ook een heel andere kant blijkt te hebben. Voor haar is dit het begin van een onvoorstelbaar luguber avontuur wat uiteindelijk uitmondt in een apotheose dat zijn gelijke niet kent.
Het woord dat blijft hangen na het lezen van Ongenadig is: bizar. Het verhaal is bizar, bizar spannend, maar bovenal bizar goed geschreven. Vanaf pagina 1 bouwt Hazendonk het avontuur fantastisch op. Vanuit verschillende perspectieven, zonder uitzondering juist gekozen, worden alle hoeken van het verhaal belicht. Het zorgt er niet alleen voor dat het verhaal een ultieme spanningsboog houdt, maar ook dat de betrokkenheid bij de personages gegarandeerd is. Het is zelfs duidelijk waar het gedrag van Sven door wordt veroorzaakt. Hazendonk toont ook nu weer aan een meester in het toepassen van deze techniek te zijn.
Naast Sven en Anouk verdient ook het personage Miranda, de zus van Anouk, zeker aandacht. Door haar emoties zo pakkend te beschrijven zorgt Hazendonk ervoor, dat heel Ongenadig naar een hoger niveau wordt getild. De rol van Miranda is echt onmisbaar. Dat een bijpersonage een zo belangrijke positie inneemt, zegt veel over het niveau.
De schrijfstijl is op een plezierige manier filmisch. Geen onnodige of onnodig moeilijke woorden, maar wel precies genoeg informatie om het verhaal mee te beleven. Hazendonk zorgt ervoor dat je bij wijze van spreken het kraken van de trap of het onverwachte geluid echt hoort. Ongenadig is voor sommige lezers misschien minder geschikt om vlak voor het slapengaan in een duistere kamer te lezen. Wel zie je dit verhaal zo voor je op een groot wit scherm in een donkere bioscoop. Een goede scenarioschrijver zou van dit verhaal zonder twijfel een succesfilm kunnen maken.
Tot slot een slotopmerking aan iedereen die vindt dat het niveau van de Nederlandse thriller te laag ligt. Er is een heel goede remedie om dit gevoel kwijt te raken: lees Ongenadig!
In Ongenadig maken we kennis met Anouk Smeets als zij tijdens een personeelsfeestje Sven Bogerd ontmoet. Tussen de twee ontstaat een band, die zover gaat dat ze uiteindelijk gaan samenwonen in het huis van Sven. Als er een ‘ongelukje’ plaatsvindt, wordt het Anouk langzaam duidelijk dat Sven ook een heel andere kant blijkt te hebben. Voor haar is dit het begin van een onvoorstelbaar luguber avontuur wat uiteindelijk uitmondt in een apotheose dat zijn gelijke niet kent.
Het woord dat blijft hangen na het lezen van Ongenadig is: bizar. Het verhaal is bizar, bizar spannend, maar bovenal bizar goed geschreven. Vanaf pagina 1 bouwt Hazendonk het avontuur fantastisch op. Vanuit verschillende perspectieven, zonder uitzondering juist gekozen, worden alle hoeken van het verhaal belicht. Het zorgt er niet alleen voor dat het verhaal een ultieme spanningsboog houdt, maar ook dat de betrokkenheid bij de personages gegarandeerd is. Het is zelfs duidelijk waar het gedrag van Sven door wordt veroorzaakt. Hazendonk toont ook nu weer aan een meester in het toepassen van deze techniek te zijn.
Naast Sven en Anouk verdient ook het personage Miranda, de zus van Anouk, zeker aandacht. Door haar emoties zo pakkend te beschrijven zorgt Hazendonk ervoor, dat heel Ongenadig naar een hoger niveau wordt getild. De rol van Miranda is echt onmisbaar. Dat een bijpersonage een zo belangrijke positie inneemt, zegt veel over het niveau.
De schrijfstijl is op een plezierige manier filmisch. Geen onnodige of onnodig moeilijke woorden, maar wel precies genoeg informatie om het verhaal mee te beleven. Hazendonk zorgt ervoor dat je bij wijze van spreken het kraken van de trap of het onverwachte geluid echt hoort. Ongenadig is voor sommige lezers misschien minder geschikt om vlak voor het slapengaan in een duistere kamer te lezen. Wel zie je dit verhaal zo voor je op een groot wit scherm in een donkere bioscoop. Een goede scenarioschrijver zou van dit verhaal zonder twijfel een succesfilm kunnen maken.
Tot slot een slotopmerking aan iedereen die vindt dat het niveau van de Nederlandse thriller te laag ligt. Er is een heel goede remedie om dit gevoel kwijt te raken: lees Ongenadig!
2
Reageer op deze recensie
