Debuut van het jaar?

Zelfmoord. Alleen al bij het woord krijgen veel mensen de rillingen. En ja, het is natuurlijk ook best een beladen onderwerp. Als dan ook nog een jonge auteur van 28 jaar het aandurft er zijn debuut aan te weiden, is het voorstelbaar dat de lezer een en ander met gepaste huivering gadeslaat. Een duister en zwaar boek ligt op de loer.

Dat dit vooroordeel niet terecht blijkt, bewijst Cees van den Boom wanneer Witte Paarden & Blauwzuur van zijn hand verschijnt, uitgegeven door uitgeverij Arbeiderspers. Van de Boom werd in zijn tienerjaren van heel dichtbij geconfronteerd met suïcide en het is duidelijk voelbaar dat zijn debuut mede daardoor geschreven moest worden.

Hoofdpersoon in het verhaal is de zestienjarige Siem Peeters. In een ijskoude nacht treft hij een vrouw, zwaar onderkoeld, aan bij een bushalte vlak bij het station. Hij blijkt haar te kennen. Dat deze ontmoeting een belangrijke rol in het verhaal speelt, wordt duidelijk wanneer de vraag opdoemt wat Siem zelf zo laat nog op straat doet. Hij is duidelijk ergens naartoe onderweg, dat is helder. Maar waarheen? En waarom?

Wanneer je na het lezen van Witte Paarden & Blauwzuur de kracht van het verhaal in een woord zou moeten samenvatten, kun je bijna niet anders antwoorden dat dit de structuur is. De samenhang tussen de verhaallijnen, de personages en de stijl zorgen voor een leeservaring die je maar zelden tegenkomt. En dan zeker niet bij een eerste publicatie. Een voorbeeld is de eerdergenoemde ontmoeting bij het station. Door het verhaal heen en sowieso bij de ontknoping blijkt dit geen opzichzelfstaand incident te zijn. Het is slechts een van de vele voorbeelden van symboliek.

Witte Paarden & Blauwzuur wordt verteld vanuit drie perspectieven: vanuit Siem, zijn vader en zijn moeder. Dit is een volstrekt logische keuze waarbij Cees van de Boom heel geraffineerd laat zien dat de karakters uitstekend zijn opgebouwd. Door hun verschillende karakters en achtergronden vullen ze elkaar perfect aan. Hierdoor is, op het moment dat je als lezer na ruim 300 pagina’s het boek dichtslaat volkomen duidelijk waarom elk individu handelt en heeft gehandeld zoals het doet/deed.

Wanneer je beseft dat Van de Boom zich voor de inleving van de moederrol in – om haar letterlijk een stem te geven – heeft gebaseerd op 23 dagboeken van zijn eigen moeder, is geen andere conclusie mogelijk dat met deze twintiger een potentieel groot schrijver met een eigen stem en stijl is opgestaan. De geloofwaardigheid is geen moment in het geding.

Het goede nieuws is dat Cees van de Boom in een interview heeft verklaard dat hij op dit moment werkt aan een tweede en derde roman. Daar kan de fijnproever alleen maar blij van worden. Het zal voor hem nog wel een uitdaging worden de kwaliteit van Witte Paarden & Blauwzuur te evenaren, laat staan te overtreffen. Als dat lukt wacht hem een grootse toekomst.