Dolende geesten, wat een klepper!

Dolende geesten van auteur Hilda Spruit is ondertussen al het derde deel van de reeks over Merthe, het paranormaal begaafd meisje. Je kan de delen trouwens onafhankelijk van elkaar lezen, maar lezers die het eerste deel lazen zullen ongetwijfeld ook de volgende delen lezen. Dat eerste deel was trouwens winnaar van de Jonge Jury Debuutprijs.
Dat je ook de volgende delen wil lezen is niet verwonderlijk. Merthe en haar vrienden zijn zo levensecht dat je het gevoel krijgt deel uit te maken van hun avonturen. Je ziet hoe Merthe opgroeit terwijl ze worstelt met zichzelf en met de gevolgen van haar speciale gave. Mooi dat het verhaal niet omslaat naar pure fantasy, maar dat je je wel begint af te vragen of er toch niet iets meer kan zijn tussen hemel en aarde. Knap gedaan.
Met Dolende geesten gaan Hilda en Merthe internationaal. Letterlijk, want ditmaal speelt het verhaal zich hoofdzakelijk in Spanje af. Als Merthes biologische moeder op sterven ligt vraagt ze aan Merthe om haar laatste wens te vervullen: een belangrijke brief van haar moeder afgeven aan de grootouders van Merthe. Merthe wil dit wel doen maar al snel belandt ze op een dood spoor en lijkt het plan kansloos. Niemand weet waar die grootouders zijn. Leven ze trouwens nog?
Ondertussen vraagt haar speciale gave alle aandacht. Twee personages uit Rembrandts Nachtwacht lijken haar een boodschap te brengen en in eerste instantie kan ze hier niets mee.
Met hulp van haar vrienden en de aanwijzingen die ze ongewild krijgt, duikt er toch ineens een spoor op. Helaas blijkt dat spoor naar Spanje te leiden.
Fenneke, de vriendin van Merthe heeft de oplossing en zo komen de meisjes in Spanje terecht.
Ik wil hier verder geen details kwijt want het verhaal is zo knap en verrassend geschreven dat het zonde zou zijn om spoilers vrij te geven. Ik kan enkel zeggen dat Merthe nu niet alleen die brief moet bezorgen, maar dat ze ook in een zaak van vermiste kinderen wordt betrokken. Haar gave sleurt haar tegen wil en dank door het hele avontuur en brengt haar zelfs in levensgevaar.
Mooi aan dit deel is ook de interactie tussen haar vrienden, Merthe en de nieuwe personages. In geen enkele zin duikt verveling op of heb je het gevoel dat je weet wat er gaat komen. Auteur Spruit zet je telkens zo grandioos op het verkeerde been dat je niet kan stoppen met lezen. De beschrijvingen zijn mooi en levensecht, maar vooral het verhaal zit knap in elkaar. Niet enkel omdat er spanning en humor in zit of omdat het goed geschreven en bedacht is, maar ook omdat je voelt dat er heel wat opzoekingswerk gebeurde voor dit boek.
Het boek zelf is trouwens met meer dan 400 pagina’s een hele klepper. Voor mij mogen er zo gerust nog een paar komen. Dit is gewoon een topreeks!