Dwaallichtjes: ontroerend en meeslepend.

Na het lezen van Geestverwanten, Verschijningen en Dolende geesten, een trilogie die me veel leesplezier schonk, bleef ik hopen dat ik Merthe, het paranormaal begaafde hoofdpersonage, ook in een volgend boek mocht ontmoeten.
Toen ik als proeflezer het nieuwe boek van Hilda Spruit mocht lezen en ontdekte dat het verhaal zich liefst 44 jaar vóór Merthe’s geboorte afspeelt, vroeg ik me eerst af of dit wel een meerwaarde zou bieden binnen de Geestverwanten-reeks.
Maar al vanaf de proloog, die me meevoert naar een kroeg in een Spaans dorpje in 1959, wist ik: de toon is gezet. Vanaf de tweede zin zat ik er helemaal in. In het eerste hoofdstuk springen we naar 2019, waar Isabella Garcia, Merthe’s grootmoeder, op gevorderde leeftijd wordt geïnterviewd door een journalist. Dit vormt een schitterende aanzet én een rode draad doorheen het hele boek, want vanaf hier ontvouwt zich Isabella’s levensverhaal.
In de daaropvolgende hoofdstukken verlies ik alle besef van tijd. Ik ben getuige van de intense gebeurtenissen die de jonge Isabella doormaakt. Ondanks haar pogingen om haar paranormale gave geheim te houden, dwingt die haar als kind tot een vlucht uit haar geboortedorp. Samen met haar grootmoeder ontsnapt ze ternauwernood aan een groot gevaar en beginnen ze noodgedwongen aan een reis vol onzekerheid.
Wat volgt is een emotionele rollercoaster die me bladzijde na bladzijde aan het verhaal gekluisterd houdt. De enige adempauzes zijn de momenten waarop de journalist opnieuw aan het woord komt, net genoeg om even op adem te komen, voor ik weer in het verhaal wordt gekatapulteerd. Isabella en haar oma doen er alles aan om een nieuw leven op te bouwen, zelfs als dat betekent dat Isabella een andere identiteit moet aannemen.
Ik kan het boek niet wegleggen. Net wanneer ik hoop dat de twee vrouwen eindelijk rust en geluk zullen vinden, grijpt het lot in: Isabella kan haar gave niet langer onderdrukken, met alle gevolgen van dien.
Op de laatste pagina’s moet Isabella een hartverscheurende beslissing nemen. Ik herlees de allerlaatste bladzijde, slik, en probeer het kippenvel op mijn armen te negeren. Tegen beter weten in sla ik de bladzijde om, in de hoop dat er nog iets komt. Ik kan niet wachten op het vervolg van Dwaallichtjes en neem me voor om me opnieuw als proeflezer kandidaat te stellen.
Eerder vroeg ik me af of Dwaallichtjes een meerwaarde zou zijn voor de Geestverwanten-reeks. Wel, dit boek, een prachtige hardcover uitgave van Clavis, tilt de serie naar een nog hoger niveau. De aandacht voor de waarheidsgetrouwe en schitterende beschrijvingen van het Spanje van toen is indrukwekkend, en de personages zijn zó levensecht neergeschreven dat je je haast een getuige van op de eerste rij voelt. Ik leef mee met Isabella, deel haar emoties en juich (in stilte, om eerlijk te zijn) bij haar overwinningen. Tegelijkertijd leer ik de achtergrond en roots van Merthe kennen. Het interview, dat als rode draad door het boek loopt, is een sublieme vondst. Ik ben ervan overtuigd dat elke lezer het vervolg zal willen lezen.
Well done, Hilda Spruit.