ontluisterend

Rouwdouwers, de debuutroman van Falun Ellie Koos, is een confronterend verhaal over armoede en onvermogen. Over hoe je gevormd wordt door het milieu en de omgeving waarin je opgroeit. Voor Ada en haar broertje Broos is dat in een oude, kleine stacaravan op een caravanpark. Ze wonen daar samen met hun vader die niet zo heel veel vertrouwen heeft in de wereld om hem heen en zijn kinderen inpepert dat je alleen op jezelf kunt bouwen. Hij is wars van instanties en de overheid die je alleen nog verder het slop induwen.
Zijn kinderen voedt hij Spartaans op en omdat Broos vaak niet kan voldoen aan de door hem (fysiek) opgelegde uitdagingen, zwemmen kan hij wel als de beste, vindt vader hem zwak en te gevoelig. Ada doet er alles aan om haar vader tevreden te stellen. Ze loopt letterlijk op haar tenen om hem vooral niet lastig te vallen en haar broertje te beschermen. Ze schrijft ook: janken is een keuze. Niets maakt je aan het huilen. Nee, je doet het altijd zelf.

Omdat ze op school problemen krijgt door een gevecht waarbij ze voor haar broertje opkomt, gaat ze bij haar vader, die hovenier is, aan de slag.
Ook werkt ze een poos in een slachterij waar ze een meisje ontmoet dat studeert. Ze gaat onder haar aanmoediging een kunstopleiding volgen, verbaast zich erover dat je daarvoor studiefinanciering kunt krijgen want wat stelt het eigenlijk voor, en haakt voortijdig af om in Galicia een teruggetrokken en minimalistisch leven te gaan leiden. Het verleden en vooral het gebeuren met haar broer achtervolgt haar ook daar. Had ze iets kunnen doen?

Koos schrijft mooi en beeldend. Het is een rauw, openhartig verhaal over de impact van armoede die veel verdergaat dan alleen maar nauwelijks rond kunnen komen. Met weinig woorden kan Koos heel veel zeggen. Dat tilt het boek boven het gemiddelde uit en maakt het krachtig. Het verhaal ontroert, maar doet je zeker ook lachen ( de muts van schaamhaar op de academie)..
Een prachtig debuut!