Niet helemaal wat ik er van verwacht had

De cover van het boek sprak me erg aan. Het heeft een beklemmende uitstraling: een pop, opgesloten in een kleine kooi. Erg intrigerend.

In De speelgoedman draait het om Inigo Dubbelman en Fee Kastelijn, die samenwerken bij het Transportbedrijf Dubbelman (van familie van Inigo). Waar de titel Speelgoedman precies vandaan komt, is me nog niet geheel duidelijk, "Dubbel" of "Identiteit" hadden wellicht betere titels geweest.

Het boek draait in feite om twee hoofdpersonen: Fee, een jonge, kleurrijke vrouw, die volop in het leven staat en haar collega Inigo, een schuchtere, stille, saaie man. Als Fee geconfronteerd wordt met pikante foto’s van haar die online geplaatst worden, dan verdedigt Inigo haar, waarna Fee met andere ogen naar Inigo gaat kijken en probeert te ontdekken wat er onder dat saaie uiterlijk te vinden is.

Het verhaal wordt beurtelings verteld vanuit Fee en Inigo, waarbij de stukken die vanuit het perspectief van Inigo verteld worden dan weer in het heden en dan weer in het verleden plaatsvinden, wat ik vooral in het begin verwarrend en onsamenhangend lezen vond.
Vooral dankzij de korte hoofdstukken is het toch een makkelijk te lezen thriller met sympatieke hoofdpersonen.
De privedetective die richting eind wat vaker voorkomt vind ik een dermate leuk beschreven persoon dat de schrijfster daar wat mij betreft wel een serie boeken mee kan beginnen.

Voor wat betreft de geloofwaardigheid van het verhaal, had ik iets te vaak mijn vraagtekens, de toevalligheid van verschillende dingen was net iets te groot. Deze vraagtekens betroffen vooral randzaken, als waarom Inigo in vredesnaam naar een tandarts in Amsterdam gaat als hij in Utrecht woont) (oke misschien ben ik af en toe een beetje een z**k*rd).

Het verhaal an sich vond ik niet echt heel spannend, maar Heleen van der Hoven weet je in het verhaal te trekken, waardoor je toch wel wilt weten hoe het in elkaar steekt.
Wat betreft het plot zit de speelgoedman leuk in elkaar.