Tweede keer lezen

Kwijt staat nu al in mijn lijst van beste boeken van het jaar, zoniet hét boek waar ik nog lang aan ga denken. Wat een verhaal, wat een boek! Zelden heb ik een boek vastgepakt waar ik zo op het puntje van mijn stoel zat om te weten hoe het allemaal ging aflopen. Dat de auteur een ware verhalenverteller is, wist ik al van haar eerdere werk, maar dit boek staat toch weer op een nieuw niveau.
Kwijt vertelt het verhaal van een zekere Jim, die - zo denkt hij - is gaan slapen in zijn bed in Londen, maar wakker wordt - twee jaar later - in zijn ouderlijke huis, dat hij al vroeg achter zich gelaten had. De man is het noorden kwijt. Zijn vrouw is verdwenen en zijn zoon die nog bij hem inwoont - intussen gegroeid tot een bijna-volwassen jongeman - haat hem uit de grond van zijn hart. Bovendien is Jim ook nog eens zijn zaak kwijt, een patisserie in Londen.
Je volgt als lezer het verhaal mee vanuit Jims standpunt en zit dus met evenveel vragen als hem. Er wordt afgewisseld met zijn zoon Vince en het boek gaat heen en weer tussen verleden en heden, zonder dat je veel wijzer wordt. Maar dan, net als je je nog méér afvraagt wat er nu eigenlijk écht allemaal gebeurd is, val je van de ene verrassing in de andere. Het laatste deel van het boek is zo'n grote plottwist, met allemaal mini twists ertussen, dat je gewoon overdonderd achterblijft en meteen het boek opnieuw wil lezen.
Deze psychologische thriller - want dat is hij wel - kruipt onder je huid en laat je uren nadien nog nadenken over wat je nu wel gelezen hebt. Ik kan het niet anders noemen dan een rollercoaster ride.