Lezersrecensie
Hergeboorte van een klassieke reeks
In de 70'er en 80'er jaren van de vorige eeuw las ik zo ongeveer alles wat los en vast zat, veel nonfictie en geschiedenis, maar ook veel van wat in het fantastische genre uitkwam. In die tijd was dat overwegend sciencefiction, een genre dat het in de decennia daarna steeds meer moest afleggen tegen de talloze fantasyromans en -trilogieën die in navolging van Tolkien uitkwamen. Korte verhalen en dus ook de jaarbundels waarin die verzameld werden kregen het steeds moeilijker. In 1986 zette uitgeverij Bruna dan ook een punt achter de oorspronkelijke Ganymedes-reeks, waarvan een vijftal nu bijna vergeelde deeltjes nog altijd in mijn boekenkast staan.
Remco Meisner en Paul Leeuwenkamp, samen met de oorspronkelijke samensteller Vincent van der Linden, valt de eer te beurt in 2011 de traditie van de Ganymedesreeks in ere hersteld te hebben. Wat houdt die traditie in? Elk jaar via de jaarbundel van Ganymedes een dwarsdoorsnede presenteren van wat Nederlandse auteurs aan korte verhalen in het fantastische genre te bieden hebben.
Omdat lang niet alle lezers eenzelfde smaak hebben, dat geldt zeker óók voor het fantastische genre, is het niet mogelijk om een bundel uit te brengen waarvan alle verhalen bij iedereen aanslaan. Voor mij persoonlijk geldt dat ook. Al schreef ik ook wel een paar sciencefiction-verhalen, bij mij lag het zwaartepunt toch altijd bij de fantasy.
In het voorwoord wordt dat bevestigd. Daar heet het zo: "De kans is groot dat lezers over een of andere bijdrage struikelen, omdat die lezer wel van sciencefiction maar niet van fantasy houdt, of omdat de stem van de schrijver niet bevalt, of omdat de uitwerking van een idee niet aanspreekt".
Wat vond ik zelf van Ganymedes 17? Als medeauteur van de bundel ga ik uiteraard niet alle verhalen van de andere schrijvers beoordelen en al helemaal niet mijn eigen bijdrage. Dat laat ik graag aan anderen over. Ik licht er dan ook alleen de drie verhalen uit die mij persoonlijk het meest aanspraken. En ja, wie het voorgaande goed gelezen heeft zal wel raden dat daar geen 100% sciencefiction tussen zit.
'De druppelaars' van Jorrit de Klerk was mijn persoonlijke favoriet. Het is een mooi opgebouwd verhaal met duidelijke horrorelementen en een zeer passend einde.
Daarnaast sprongen voor mij de verhalen van Nienke Pool ('Zie je, ik hou van je) en van de oudgediende Frank Roger (De patch) er uit. In het verhaal van Nienke vond ik vooral de sfeer en schrijfstijl heel bijzonder, al werd het naar het einde toe steeds meer een 'gewoon verhaal'. Als die sfeer uit het verhaalbegin tot het einde toe gehandhaafd was, was het verhaal naar mijn mening nóg sterker geworden.
Een waardering geven voor een bundel waar je ook zelf in staat, lijkt lastig. In dit geval viel het mee. Het gemiddelde niveau van de verhalen, ook van de verhalen die me qua genre minder aanspraken, vond ik heel behoorlijk. Mijn eigen verhaal even buiten beschouwing latend (die waardering laat ik aan anderen over) kom ik dan op de vier sterren uit die de meeste lezers er ook voor over hadden.
Remco Meisner en Paul Leeuwenkamp, samen met de oorspronkelijke samensteller Vincent van der Linden, valt de eer te beurt in 2011 de traditie van de Ganymedesreeks in ere hersteld te hebben. Wat houdt die traditie in? Elk jaar via de jaarbundel van Ganymedes een dwarsdoorsnede presenteren van wat Nederlandse auteurs aan korte verhalen in het fantastische genre te bieden hebben.
Omdat lang niet alle lezers eenzelfde smaak hebben, dat geldt zeker óók voor het fantastische genre, is het niet mogelijk om een bundel uit te brengen waarvan alle verhalen bij iedereen aanslaan. Voor mij persoonlijk geldt dat ook. Al schreef ik ook wel een paar sciencefiction-verhalen, bij mij lag het zwaartepunt toch altijd bij de fantasy.
In het voorwoord wordt dat bevestigd. Daar heet het zo: "De kans is groot dat lezers over een of andere bijdrage struikelen, omdat die lezer wel van sciencefiction maar niet van fantasy houdt, of omdat de stem van de schrijver niet bevalt, of omdat de uitwerking van een idee niet aanspreekt".
Wat vond ik zelf van Ganymedes 17? Als medeauteur van de bundel ga ik uiteraard niet alle verhalen van de andere schrijvers beoordelen en al helemaal niet mijn eigen bijdrage. Dat laat ik graag aan anderen over. Ik licht er dan ook alleen de drie verhalen uit die mij persoonlijk het meest aanspraken. En ja, wie het voorgaande goed gelezen heeft zal wel raden dat daar geen 100% sciencefiction tussen zit.
'De druppelaars' van Jorrit de Klerk was mijn persoonlijke favoriet. Het is een mooi opgebouwd verhaal met duidelijke horrorelementen en een zeer passend einde.
Daarnaast sprongen voor mij de verhalen van Nienke Pool ('Zie je, ik hou van je) en van de oudgediende Frank Roger (De patch) er uit. In het verhaal van Nienke vond ik vooral de sfeer en schrijfstijl heel bijzonder, al werd het naar het einde toe steeds meer een 'gewoon verhaal'. Als die sfeer uit het verhaalbegin tot het einde toe gehandhaafd was, was het verhaal naar mijn mening nóg sterker geworden.
Een waardering geven voor een bundel waar je ook zelf in staat, lijkt lastig. In dit geval viel het mee. Het gemiddelde niveau van de verhalen, ook van de verhalen die me qua genre minder aanspraken, vond ik heel behoorlijk. Mijn eigen verhaal even buiten beschouwing latend (die waardering laat ik aan anderen over) kom ik dan op de vier sterren uit die de meeste lezers er ook voor over hadden.
1
Reageer op deze recensie
