Recensie De verdronkene

De roman “de verdronkene” van Margriet de Moor vertelt het levensverhaal van 2 zussen. Lidy een gehuwde jonge moeder met een dochtertje van 2 jaar gaat in op het verzoek van haar jongere zus Armanda. Lidy zal in Armanda’s plaats als peetmoeder aanwezig zijn op het verjaardagpartijtje van een nichtje te Zeeland. Armanda wil immers dolgraag naar een feestje waarop ook haar schoonbroer, Lidy’s man, aanwezig zal zijn. Deze gebeurtenissen spelen zich af aan de vooravond van de grote watersnoodramp die Nederland in 1953 zwaar trof.
Deze roman lezen met op je netvlies nog duidelijk de beelden van de tsunami in Japan kan je best wel heftig noemen. De manier waarop de schrijfster de gebeurtenissen met betrekking tot de watersnoodramp verwoord getuigen van intelligentie en een groot inlevingsvermogen. Als lezer voel je je oprecht betrokken bij de laatste levensuren van het hoofdpersonage Lydie. Ook is de compositie van de roman prachtig, de samenvloeiing van de twee verhaallijnen, Lydie’s laatste dagen en Armanda’s lange leven. Tijdens het lezen van het boek stel je ook vast dat de titel “de verdronkene” voor Lydie letterlijk valt te nemen maar voor haar zus kan je dit in figuurlijke zin zien, als een verdronkene in de door haar gekozen levenswandel. Opmerkelijk is ook het laatste hoofdstuk van het boek door de schrijfster “responsorium” genoemd. Een responsorium is Letterlijk het antwoord van het koor bij de beurtzang met de geestelijke. Hier kan je het zien als het samenkomen van de 2 verhaallijnen, heden en verleden vallen samen. In een gesprek tussen de twee zussen ben je als lezer getuige van een dialoog een spiegeling van hun beider levens. Kortom een zeer goed geschreven roman waarover je nog eens goed zal nadenken want er zijn vele levensvragen in verwerkt.