Lezersrecensie
Wandelen met Robert Walser
Menig modern lezer heeft zich aangeleerd om met een
sneltreinvaart door een tekst te jakkeren: kranten doet hij
koppensnellend, van een artikel in een tijdschrift leest hij alleen
de eerste zin van iedere alinea en een boek doet hij door
diagonaallezend de pagina's te scannen.
Op die manier komt hij niet weg met "DE WANDELING" van Robert Walser. Het boek heet niet alleen "de wandeling" en het beschrijft niet alleen een wandeling, het moet ook in wandeltempo gelezen worden. Vrijwel iedere zin is opgebouwd uit een woordenreeks met soms drie of meer adjectieven bij een woord en herhalingen en/tegenstellingen. Al die elementen lijken wel stepstones te zijn, zodat je een alinea stappend van steen op steen moet aflopen. Alleen dan kan je met Walser meelopen op zijn wandeling.
Een boekrecensie bevat meestal een korte samenvatting van de verhaallijn. Dat is in dit geval gemakkelijk: auteur gaat wandelen en beschrijft wat hij ziet/hoort/doet en meemaakt onderweg. Een plot ontbreekt, maar "achter Walsers geraaskal zit vaak een onpeilbare diepzinnigheid verborgen." (W.G. Sebald)
Zo'n diepzinnigheid is 100 jaar nadat Walser die noteerde nog vaak van een verrassende actualiteit. Bij voorbeeld: "Dat er op menige plaats ten gevolge van veelvuldige, te sterke prikkeling verdorven, sensatiebeluste nieuwtjesjagers bestaan die ongelukkig zijn wanneer zij niet bijna elke minuut naar nooit eerder beleefde geneugten kunnen verlangen, daarvan ben ik me terdege bewust." (pag. 64)
Het lijkt wel een voorspelling van de hedendaagse twitter-"cultuur" en de verfestivalisering van het publieke leven.
Voor deze recensent is de afwezigheid van een plot een verademing. Soms lees je een boek dat op de tekentafel ontworpen lijkt te zijn. Het ultieme voorbeeld van dit genre is voor mij "De Aanslag" van Harrie Mulisch. Alles wat toevallig lijkt is zorgvuldig geconstrueerd.
W.G. Sebald: "Robert Walser zet het verhaal in één klap neer, zonder afdwalingen of aarzeling." Maar om dat verhaal tot je te laten komen moet je als lezer in slow motion met de auteur meelopen.
Mathieu Geurts
Op die manier komt hij niet weg met "DE WANDELING" van Robert Walser. Het boek heet niet alleen "de wandeling" en het beschrijft niet alleen een wandeling, het moet ook in wandeltempo gelezen worden. Vrijwel iedere zin is opgebouwd uit een woordenreeks met soms drie of meer adjectieven bij een woord en herhalingen en/tegenstellingen. Al die elementen lijken wel stepstones te zijn, zodat je een alinea stappend van steen op steen moet aflopen. Alleen dan kan je met Walser meelopen op zijn wandeling.
Een boekrecensie bevat meestal een korte samenvatting van de verhaallijn. Dat is in dit geval gemakkelijk: auteur gaat wandelen en beschrijft wat hij ziet/hoort/doet en meemaakt onderweg. Een plot ontbreekt, maar "achter Walsers geraaskal zit vaak een onpeilbare diepzinnigheid verborgen." (W.G. Sebald)
Zo'n diepzinnigheid is 100 jaar nadat Walser die noteerde nog vaak van een verrassende actualiteit. Bij voorbeeld: "Dat er op menige plaats ten gevolge van veelvuldige, te sterke prikkeling verdorven, sensatiebeluste nieuwtjesjagers bestaan die ongelukkig zijn wanneer zij niet bijna elke minuut naar nooit eerder beleefde geneugten kunnen verlangen, daarvan ben ik me terdege bewust." (pag. 64)
Het lijkt wel een voorspelling van de hedendaagse twitter-"cultuur" en de verfestivalisering van het publieke leven.
Voor deze recensent is de afwezigheid van een plot een verademing. Soms lees je een boek dat op de tekentafel ontworpen lijkt te zijn. Het ultieme voorbeeld van dit genre is voor mij "De Aanslag" van Harrie Mulisch. Alles wat toevallig lijkt is zorgvuldig geconstrueerd.
W.G. Sebald: "Robert Walser zet het verhaal in één klap neer, zonder afdwalingen of aarzeling." Maar om dat verhaal tot je te laten komen moet je als lezer in slow motion met de auteur meelopen.
Mathieu Geurts
1
Reageer op deze recensie
