Een beetje “over the top”

Als grote fan van Philip Roth en was is erg nieuwsgierig naar dit boek. Daar komt ook bij dat mijn vriend Amerikaan is en ik inmiddels veel weet van de Amerikaanse geschiedenis en cultuur. Ook de verschillende wereldgodsdiensten hebben mijn grote belangstelling.
Kortom, ik dacht een geweldig boek in handen te hebben.
Het is een autobiografische roman vermengd met fictie en politiek historische achtergronden. De scheiding tussen de onderdelen is in het boek overduidelijk aanwezig. Zodra het verhaal bij voorbeeld overgaat autobiografisch in fictie verandert de schrijfstijl van Roth in de geweldige literatuur die ik van hem ken. Er is bij voorbeeld een fragment waarin door de ogen van een kind wordt beschreven hoe het de amputatie van een onderbeen bij een familielid accepteert. Je voelt hierbij de ervaring van het kind.
De autobiografische delen zijn meer verslaglegging. Als Roth-fan zeker interessant om te lezen. Dat is niet het geval met de politiek historische achtergronden, die veel te overheersend aanwezig zijn. Er worden te veel namen genoemd en die zijn voor de lezer lang niet allemaal relevant.
Ook inhoudelijk heb ik gemengde gevoelens. Het verhaal gaat alleen over de Joden in Amerika. Ze voelen zich gediscrimineerd en bedreigd, terwijl wat er met hen in het boek gebeurd niet te vergelijken is met wat er in Europa gebeurde. Ik voel hierbij de belangrijkheid die Amerikanen zich meestal toe-eigenen ten opzichte van de rest van de wereld.
Hierdoor wordt voor mij het hele gebeuren wat ongeloofwaardig. Waarschijnlijk komt dat ook doordat ik niet kan invoelen hoe diep de gevolgen van het antisemitisme zit geworteld in het Joodse bewustzijn. Ik zou bijna de indruk krijgen dat ze het koesteren.