TOCH DRIE STERREN

Ik moet bekennen dat ik vooraf enige aarzeling had. De schrijversopdrachten van de gemeente Almere zijn mij bekend, maar had daar tot nu toe niets van gelezen. De opdrachten zijn natuurlijk een stukje marketing van de gemeente. Het verhaal dient zich namelijk af te spelen in Almere.
Het lijkt mij, dat het voor een schrijver een beperking moet zijn als de plaats van handeling bij voorbaat al vast ligt. Ik heb alle boeken van Renate Dorrestein gelezen en juist zij is een schrijver waarbij “het verhaal zichzelf vertelt”.
Maar ik heb begrepen dat Renate leed aan schrijversblock, wellicht te wijten aan de toch nog niet helemaal verwerkte zelfmoord van haar zuster in het verleden. Misschien was dit juist het zetje dat zij nodig had.
Het begin van het verhaal vond ik vlak, het raakte me niet. Misschien werd dat versterkt door het feit dat ik zelf in Almere woon en de verhaallijn mij onwaarschijnlijk voorkwam. Renate beschrijft gewoon zichzelf zoals ze de opdracht van de gemeente gaat uitvoeren en zich installeert in een beschikbaar gestelde woning. Dan daalt de ondoordringbare mistwal neer en is Almere de enig overgebleven gemeenschap ter wereld.
Kortom, halverwege het boek begon ik mij eigenlijk wat te vervelen. Maar op een gegeven moment kwam er toch iets los. Renate schrijft een metafoor over doodgaan “Er is geen parallelle wereld, dit is het waar we het mee moeten doen”. Ik meende toen ook een andere figuur uit het begin van het boek te kunnen duiden.
Het laatste gedeelte van het boek maakte alles meer dan goed. Renate wist me als vanouds te pakken en mee te nemen naar haar gedachtewereld.
Ik hoop voor haar dat het schrijven van dit boek haar heeft gegeven waar ze naar op zoek was.