het eerste en het laatste

“Twee wegen” is het eerste boek dat ik van Per Petterson heb gelezen en daar zal het ook bij blijven. Dat heeft voornamelijk te maken met de schrijfstijl die ik beslist niet kan waarderen.

Het verhaal over de gevolgen van een toevallige ontmoeting van twee vroegere vrienden schakelt regelmatig tussen heden en verleden en wisselt daarnaast van ik-figuur.
Dat hoeft voor de leesbaarheid geenenkel probleem te zijn. Maar de schrijfstijl van Petterson had voor mij tot gevolg dat het toch al geringe verschil in identiteit van de personages die aan woord waren, nog kleiner werd.
Zodra ik weer begon met lezen, moest ik meestal terug bladeren om te zien wie er op dat moment aan het woord was.

Het is een verhaal geladen met donkere dramatiek. De gebeurtenissen uit het verleden worden ons indringend voorgeschoteld.
Het is duidelijk dat niemand dit verleden verwerkt heeft. Een uitzondering hierop is misschien Tommy, die aan het einde echter alleen tot de beslissing komt dat zijn leven moet veranderen, maar dit wordt verder niet uitgewerkt.
Dit is ook wat ik jammer vind aan het boek. Het kent geen afronding, alleen open einden.

Het is echter de schrijfstijl die mij het echte leesplezier ontnam.
De bijzinnen volgen elkaar op en meestal ontbreken leestekens. Ik geloof dat ik in het hele boek geen vraagtekend heb zien staan. Het vervelende daarbij vind ik dat er na het woordje ‘en’ gewoon een volgende hoofdzin volgt. Op een gegeven moment ben ik eens gaan kijken hoe lang een zin nou eigenlijk was. Ik kwam op dat moment op een zin van drie-kwart pagina.
Jammer, want hierdoor zal ik niet gauw een volgend boek van Per Petterson gaan lezen.