“En toch prachtig.”

Vaders die rouwen door Carmien Michels heeft mooie, ontroerende en verwarrende verhalen. Vaders die rouwen is een verhalenbundel met zes korte vertellingen. Allemaal hebben ze hun eigen verschillende thema’s, zoals een verhaal over een vader die zijn zieke ex-vrouw probeert te verzorgen tot een enge mysterieuze stalker. De onderwerpen zijn dus in elk verhaal heel anders en ook het vertelperspectief verschilt, maar de algemene schrijfstijl blijft verwant. En de rode draad in elk verhaal kun je waarschijnlijk wel raden; “Vaders die rouwen”. Soms letterlijk en soms is het iets beter zoeken en komt rouwen op een andere manier naar voren. Het boek roept veel verschillende emoties in mij op. Door aan de ene kant prachtige emotionele scènes te beschrijven, bijvoorbeeld het verhaal 'Mijn vader is' waar de vertelster Cis voor het eerst in een lange tijd haar vader weer een knuffel kan en durft te geven. Maar aan de andere kant ook verschrikkelijke en ergerlijke situaties beschrijft, die werkelijk het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Zoals in 'Het kippenhok van de buurvrouw' bijvoorbeeld, waar dochter Felicity haar vader vreselijk behandeld als een schreeuw voor aandacht en haar vader die dat gewoon tolereert, omdat hij haar vroeger verlaten heeft en zich daar zo schuldig over voelt. Het boek is steeds verrassend en kan ook nog spannend zijn. Wat te zien is in 'Onze honden uitlaten' waar Martina aan het beginstadium is van een nieuwe liefde en verdacht tegelijkertijd ook wordt gestalkt door een jongen.
Het boek is poëtisch en hard, realistisch en ook absurd, mooi, gek, verdrietig, verfrissend. En toch prachtig.