Het romandebuut van Sander van Leeuwen maakt de verwachtingen waar

Liever geen applaus voor ik leef is de geslaagde debuutroman van Sander van Leeuwen.

De twintiger Thomas heeft het niet onder de markt. Hij heeft net zijn studie psychologie beëindigd maar blijkbaar zit de grote, echte wereld toch iets minder op hem te wachten dan hij het zich als student gedroomd had.
Hij komt er niet toe om werk op zijn niveau te zoeken en stelt zich tevreden met een baantje als schoolschoonmaker. De relatie met zijn vriendin Eva lijkt ook steeds verder te verwateren.
De brieven van de hem onbekende Anna zullen hem er uiteindelijk toe aanzetten echt wakker te worden en actie te ondernemen.

Het boek is vlot geschreven, met vrij korte zinnen (geen complexe zinsconstructies) en zonder het gebruik van weinig courante woorden. Nochtans zijn de onderliggende ideeën soms dieper dan je bij een snelle oppervlakkige lezing zou vermoeden en zijn de observaties vaak raak. Het verbaast me niet dat Sander (zelf ook) een studie psychologie achter de rug heeft.
Over bezoek bij zijn ouders samen met zijn vriendin: “Een stilte leek nu een pijnlijke stilte, een losse opmerking was plotseling een steek onder water”
De auteur zou wat mysterie aan het verhaal kunnen toevoegen door niet alle gevoelens, motieven en gedachten expliciet te beschrijven maar eerder te suggereren. De lezer wordt zo uitgenodigd het onbenoemde aan te vullen met zijn/haar eigen interpretaties en wordt mee in het verhaal getrokken.
Sander blijkt tevens een grote muziekfan. In het boek wordt niet alleen veelvuldig gebruik gemaakt van quotes van songteksten die vooral dienen om de gevoelens van de hoofdpersoon te onderstrepen, de protagonisten bespreken geregeld ook weetjes rond de ontstaansgeschiedenis van bepaalde songs en de juiste betekenis van songteksten.
In het eerste deel van Liever geen applaus voor ik leef is het tempo traag. Door de ogen van Thomas wordt de context geschetst en passeren de protagonisten de revue maar gebeurt er niet zo veel. Dit trage tempo lijkt mij een bewuste keuze van de auteur en verbeeldt het repetitieve bestaan waarin Thomas tegen wil en dank verzeild is geraakt. Hij ondergaat het leven. Hij zou het wel anders willen maar ontbeert de ruggengraat om echte wijzigingen te realiseren, de sleur te kunnen doorbreken. Wanneer Thomas eindelijk het heft in eigen handen neemt, gaat ook het tempo omhoog. De apotheose maakt de verwachtingen waar en zal veel lezers uiteindelijk op het verkeerde been gezet hebben.