Met mededogen getekend beeld van het lief en leed van de dorpspostbode

De nieuwste roman van de Vlaamse journalist Louis van Dievel, toepasselijk “De laatste ronde”gedoopt, zoomt in op de laatste werkdagen van “facteur” (postbode van het dorp) Ludo. Na een loopbaan van meer dan veertig jaar wacht hem zijn welverdiende pensionering. Als één van zijn laatste taken dient hij nog twee jongedames (Cheyenne en Anissa) op te leiden. De meeste hoofdrolspelers in deze roman hebben met de nodige ellende te kampen. Zo zit Ludo’s vrouw in de psychiatrie en is hun drugsverslaafde dochter spoorloos verdwenen.
“De laatste ronde” is een vlot leesbaar, verzorgd geschreven boek, waarin Louis van Dievel zijn vertelkunst etaleert. Met een mooi gedoseerde combinatie van humor en tragiek en met behulp van zijn beste dialect biedt hij de lezer een scherp en met mededogen getekend beeld van het lief en leed van de dorpspostbode, zijn collega’s en de dorpelingen. De weldoordachte opbouw van het verhaal zorgt er voor dat er slechts mondjesmaat wordt meer info prijsgegeven.
Als centraal figuur in deze roman is het bijna vanzelfsprekend dat we de meeste empathie kunnen opbrengen voor de bekommernissen van Ludo maar eigenlijk is iedereen op zijn/haar manier een beetje het kind van de rekening.
Opvallend nevenpersonage Cheyenne is een allesbehalve ééndimensionaal personage. Haar gedrag/acties zijn vrij onvoorspelbaar, haar juiste beweegredenen of drijfveren onduidelijk en haar personage blijft tot op zekere hoogte in mysterie gehuld. De lezer krijgt maar mondjesmaat meer achtergrondinfo over haar voorgeschoteld.
Wat deze roman zo sterk maakt, is onder andere dat hij bevolkt wordt door levensechte personages, mensen van vlees en bloed die elk hun besognes hebben en daar ook op hun eigen wijze mee omgaan.
Het opvallende gebruik van het Vlaams heeft in deze roman een onweerlegbare meerwaarde. Heel wat romanschrijvers hebben het moeilijk om levensechte dialogen neer te pennen. In “De laatste ronde” is dit duidelijk wel gelukt en het gebruik van gewesttaal (of Vlaams) levert hier een onmiskenbare grote bijdrage.
Deze roman heeft niet alleen een open einde, het einde staat bij wijze van spreken “wagenwijd” open. In vele romans worden op het eind niet alle losse eindjes vastgeknoopt of alle vragen beantwoord. Dat zou inderdaad een beetje te ver van de werkelijkheid staan. In het “echte leven” blijft er ook heel wat onbeantwoord. Alhoewel dit vermoedelijk niet de bedoeling is/was van de auteur biedt “De laatste ronde” nog genoeg te leggen puzzelstukken om er een hele trilogie rond te schrijven.
Vervolg of niet, laat ons in ieder geval hopen dat Louis van Dievel zijn eigen stem bewaart tot vreugde en vermaak van een misschien wel beperkt maar dan toch zeer enthousiast lezerspubliek.