Thriller met een duister kantje

Claire Douglas werkt als journalist voor tijdschriften en dagbladen maar droomde al van jongs af van een schrijverscarrière. In 2013 won ze de Marie Claire Debut Novel Award met haar psychologische thriller The Sisters. Sindsdien heeft ze nog twee thrillers aan haar oeuvre toegevoegd waarvan De pier de eerste in Nederlandse vertaling is. Ze woont met man en twee kinderen in Bath in de UK.
De twee hoofdrolspeelsters hebben alle twee een fiks aandeel in het boek. Het boek start met Frankie in februari 2016 wanneer ze aankomt in Oldcliffe om uitsluitsel te krijgen over het lot van haar hartsvriendin die verdween en waarvan nu een deel van de stoffelijke resten zijn gevonden, aangespoeld op het strand. Frankie was blijkbaar niet zo heel erg geliefd in het stadje waar ze opgroeide en krijgt heel wat tegenkanting. Haar verhaal wordt doorspekt met bedenkingen over Sophie en de gesprekken die ze met haar voert. Een aparte schrijfstijl. En dan is er ook nog het verhaal van Sophie dat start eind juni 1997 en verteld wordt vanuit dagboek-visie. Geen slechte opbouw, helemaal niet.
Het eerste deel blijft nogal eens steken in steeds maar dezelfde situaties. Frankie die twijfelt of ze er wel goed aan gedaan heeft om naar haar geboorteplaats terug te keren, haar twijfels over haar huidige relatie en dan haar angst voor de dingen die ze te weten gaat komen en haar vroegere dorpsgenoten die ze onder ogen moet zien. Het verhaal vordert niet en er is ook geen zicht op het naderen van een ontknoping. Het gevolg is dat je als lezer wat gaat afhaken en je niet meer betrokken voelt, niet bij het verhaal en ook niet meer bij Frankie.
Naar het einde toe wordt het dan wel spannend en krijg je vermoedens. Het verhaal blijkt uiteindelijk toch nog origineel uit de hoek te komen en verrast je. Als je de balans opmaakt, kwam dit veel te laat, je vraagt je af waarom de schrijfster van in het begin niet zo creatief was omgegaan met het verhaal.
Een gewoon goede thriller die, weliswaar te laat en te weinig, toch af en toe weet te verrassen. Er is een duister kantje aan dat me wel aansprak.