Niet altijd even boeiend

Richard Powers is geen veelschrijver, hij heeft sinds 1985 nog maar een twaalftal boeken uitgebracht, maar hij ontving wel een aantal prijzen. Zopas kreeg hij voor Tot in de hemel de Pulitzer Prize for Fiction, een Amerikaanse literatuurprijs die sinds 1948 wordt uitgereikt aan een Amerikaans auteur en bij voorkeur voor een werk dat over het leven in Amerika gaat.
En dit laatste is voor dit werk zeker het geval. In het eerste deel Wortels dat een derde deel van het boek beslaat, maken we kennis met negen mensen die allemaal iets te doen hebben met bomen. Een interessante kennismaking met een allegaartje van verschillende mensen. Het ene verhaal al wat boeiender als het andere, ze lezen echter vlot.
Dan volgen er nog de delen Stam, Kruin en Zaden. Door verschillende omstandigheden komen een aantal mensen van deze negen met elkaar in contact. Het gaat er voornamelijk om dat al deze mensen zich gaan inzetten voor bomen en bossen, want verdwijnen doen ze. Ontbossing door de mensheid is een groot probleem op de lange termijn. Alle excuses passeren de revue, in het kort.
Het was zeer interessant om te lezen hoe bomen communiceren en zorgen voor elkaar. Ik had ooit daar nog eens een artikel over gelezen en vond het toen al super boeiend. Maar een uitgebreide uiteenzetting moet je hier niet verwachten, alles wordt maar even kort aangehaald. Het prikkelt echter wel om er meer over te weten te komen.
Tot in de hemel is een roman. Het verhaal bestrijkt een redelijk grote tijdspanne en met het grote aantal personages kan het dan niet anders dat er al eens overheen gevlogen wordt. Diepgang moet je hier dus niet verwachten. Het verhaal leest soms langdradig en saai en je kreeg de neiging om er over te lezen.
Het is een zeer gevarieerd boek. Er zijn vele verschillende soorten verhalen die soms vlot lezen en soms niet. De stukken die over de bomen gingen waren heel interessant en grote delen van de persoonlijke verhalen ook. Maar als geheel en als roman kon het mij minder bekoren.