Nalatenschap

Carolien Spaans heeft met dit boek een nalatenschap voor haar kind geschreven, met daarin het verhaal van haar relatie met haar vriend Jean, de geboorte van haar kindje Lucas en het verlies van haar steun en toeverlaat, waarin ze een kritische noot op haarzelf niet schuwt. Het boek bouwt langzaam op, waardoor de verhaallijn niet meteen duidelijk wordt. Het is geschreven vanuit het perspectief van Carolien. Ze beschrijft haar dagen waarin ze terugdenkt aan de begintijd met Jean maar er zijn ook flashbacks waarin we meeleven met die momenten. Ik vind het een weemoedig boek met veel triestheid, maar ik vind het ook knap dat de schrijfster zo’n eerlijk beeld heeft geschetst van het dal waar ze doorheen ging. Daarnaast laat de schrijfster met haar observaties wel degelijk talent zien die soms wat cabaretachtig aandoet, zoals ze bv beschrijft hoe er tijdens het uitlaten van haar hond een voor en na is ontstaan, waarbij ze nu de hondenuitlaatster is “van die met die dode man”.