Boeiend, dystopisch en maatschappij-kritisch tegelijk

Het perfecte plaatje: Bethe, haar echtgenoot Tobias, een drie-gangen diner met hun vrienden, het beeld van gezelligheid en saamhorigheid genietend van de illegaal verkregen wijn, met gespreksonderwerpen over luxe, buitenkant, kwaliteit, woongeluk en tevredenheid. In Stad O. zijn alle inwoners een contract van minimaal tien jaar aangegaan, tien jaren waarin ze zich verbinden aan werk in de fabriek en aan opbouw en instandhouden van de samenleving in de Stad, terwijl buiten de Stad armoede en geweld heerst. Wat een voorrecht, wat een genieten.

Met oog voor menselijke en groepsprocessen weet deze auteur een gemeenschap neer te zetten die perfect lijkt te zijn. Met scherpe observaties en vanuit de binnenwereld van hoofdpersonage Bethe ontstaan er scheurtjes en grote levensvragen die Bethe in een buitenpositie lijken te zetten. Tegelijk heerst er een beklemmende sfeer, een spanning en herken je elementen die als in een goede maatschappij-kritische roman de spiegel naar het hedendaagse weten te brengen.

Het boek leest makkelijk qua zinnen en snelheid in taal. Daarnaast zit er een bepaalde scherpte in woordkeuzes waardoor er beelden ontstaan en de schrijver ahw extra ogen voor de lezer toevoegt om door de buitenkant heen te prikken. Het voelt wat vervreemdend en weinig invoelend waardoor ik met de personages weinig binding krijg. Dat past bij het gegeven dat de personages zelf weinig met echte verbinding bezig lijken te zijn. Ondanks dat alles vanuit Bethe is geschreven leest het alsof je als toeschouwer, observeerder steeds verder in de ballon kunt prikken. Daarbij gaat de spanning omhoog, want wat gaat Bethe doen met de kennis die ze opdoet en hoe gaat de Stad O. met haar om? Boeiende dystopische roman die tegelijkertijd vragen oproept die bij het hedendaagse passen.