Laagje dieper lezen

De schrijfstijl van Caboni is uniek. Je kunt het verhaal niet meteen pakken; het zweeft en danst wat rond als de bijen. De gevoelens die beschreven worden kunnen niet met het verstand begrepen worden, daarvoor moet de lezer een laag dieper. Ook de omgeving krijgt heel zintuigelijk woorden om de schoonheid te omschrijven. Angelica leeft intuïtief, daardoor kan ze ook goed met de bijen omgaan.
Ze heeft in haar moeilijke jeugd een fijne tijd gehad bij Margherita, die ze Jaja noemde. Jaja heeft haar leren luisteren naar de wind en leren zingen voor de bijen. Na haar dood vindt Angelica een schriftje met allerlei honingwijsheden waar ze mee verder kan. Op haar beurt geeft ze haar kennis weer door aan het meisje Anna die ook de gave heeft. Met haar eigen moeder heeft ze een moeizame relatie, toch laten ze elkaar niet los. Net als de twee broers in het verhaal die tegenover elkaar komen te staan, maar hun conflict niet tussen hun familieband laten komen.
Het verhaal toont hoe er dingen bereikt kunnen worden als mensen samenwerken, een les die ze leren van de bijen. De traditionele manier van broodbakken en weven van de vrouwen blijkt nu nog te bestaan. Soms zijn er wat ongeloofwaardige gebeurtenissen en op een gegeven moment werd de mystiek een beetje teveel. Maar dit verhaal heeft me weer laten inzien hoe belangrijk het is om bewuster te leven en te genieten van de natuur.