Lezersrecensie
De Geheimen van Maxton Hall College
'De Geheimen van Maxton Hall College' is het tweede boek in de Maxton Hall College-reeks van de Duitse feelgoodschrijfster Mona Kasten. In dit deel pikken we de draad van het eerste boek – dat op een cliffhanger eindigde – weer op. De moeder van James en Lydia Beaufort is net overleden aan een hersenbloeding. Van verdriet drinkt James zich een stuk in de kraag, wat er in zijn benevelde toestand toe leidt dat hij met een ander meisje kust. De dingen gaan van kwaad naar erger wanneer Ruby op hetzelfde moment aanwezig blijkt en getuige is van de kus. Vanaf dan is hun relatie over en uit. Het boek gaat over James en Ruby, de naschok van de dood van James’ moeder en de relatiebreuk. En hoe Ruby die breuk verteert (en de moeite die ze daarmee heeft).
Ik moet zeggen dat het tweede deel me iets minder beviel dan het eerste. Dat komt vooral omdat ik me een beetje aan Ruby en James heb geërgerd. Wat me precies stoorde, kan ik niet echt zeggen. In het eerste boek vond ik hen fijne personages om te lezen – ze waren sterk en verfrissend, en hun enemies-to-lovers-chemie was geweldig – maar na de breuk vond ik hen allebei wat klagerig overkomen. Goed, de situatie laat ook geen vreugde toe, maar toch. Ik vond de problemen een beetje lang aanslepen (wat vaak voorkomt bij een tweede boek).
Wat ik dan wel weer leuk vond, was dat de verhaallijn in dit deel meer op Lydia en haar zwangerschap focust, en het feit dat de vader van haar kind niet eens weet dat ze zwanger is. Dit speelt Lydia natuurlijk parten, en het is interessant om te lezen hoe ze hiermee omgaat. Ook Ember krijgt meer tijd in de schijnwerpers, en shinen doet ze. Het is wel duidelijk dat Ruby’s kleine zusje veel in haar mars heeft, misschien dat we in het volgende deel wel te zien krijgen hoeveel precies. En wie weet volgt er zelfs een romance? Ik zeg niets, als je meer wilt weten, zul je het boek toch echt zelf moeten lezen. Ik ben in ieder geval benieuwd hoe het haar zal vergaan.
Ik moet zeggen dat het tweede deel me iets minder beviel dan het eerste. Dat komt vooral omdat ik me een beetje aan Ruby en James heb geërgerd. Wat me precies stoorde, kan ik niet echt zeggen. In het eerste boek vond ik hen fijne personages om te lezen – ze waren sterk en verfrissend, en hun enemies-to-lovers-chemie was geweldig – maar na de breuk vond ik hen allebei wat klagerig overkomen. Goed, de situatie laat ook geen vreugde toe, maar toch. Ik vond de problemen een beetje lang aanslepen (wat vaak voorkomt bij een tweede boek).
Wat ik dan wel weer leuk vond, was dat de verhaallijn in dit deel meer op Lydia en haar zwangerschap focust, en het feit dat de vader van haar kind niet eens weet dat ze zwanger is. Dit speelt Lydia natuurlijk parten, en het is interessant om te lezen hoe ze hiermee omgaat. Ook Ember krijgt meer tijd in de schijnwerpers, en shinen doet ze. Het is wel duidelijk dat Ruby’s kleine zusje veel in haar mars heeft, misschien dat we in het volgende deel wel te zien krijgen hoeveel precies. En wie weet volgt er zelfs een romance? Ik zeg niets, als je meer wilt weten, zul je het boek toch echt zelf moeten lezen. Ik ben in ieder geval benieuwd hoe het haar zal vergaan.
1
Reageer op deze recensie