het leven en de dood

Neen, geen literaire hoogvlieger, maar een mooi en makkelijk boek. Is het leven nog wat waard wanneer je het moet ondergaan? Daarop zei die jongeman met Alzheimer dat hij liever van alles en iedereen afscheid nam in plaats van het einde af te wachten aan infusen in een hospitaal. Hij wou leven tot het einde om zo vredig te kunnen sterven. Vandaar zijn vermetelheid om met een onbekende de laatste jaartjes van zijn leven door te brengen. En waarom gaat een jonge vrouw zomaar mee met een onbekende? Zij verloor net haar kind en dat trauma en wat er rond hing wil ze van zich afzetten. Een blinde stap. Het verhaal is een 'feel goed' verhaal, Ze zoeken het leven weer op in de natuur, meer bepaald in de dorpjes van de Pyreneeën, vinden er enkel goede mensen die hen liefdevol ontvangen, en groeien naar mekaar toe omdat ze afstand kunnen nemen wat hen in het vorige leven te veel heeft bezig gehouden. Hoe meer de jongeman aftakelt, hoe dichter ze naar mekaar groeien. Het is idyllisch, want al wat ze op hun weg tegenkomen is mooi en lief. En zo wordt het bijna een sprookje, waar vooral tot rust gekomen wordt, gemediteerd, geleefd met mensen met een groot eco-bewustzijn. De alchemist van Paolo Coelho loert wel eens om de hoek. Wie wil dromen en een stapje zetten bezijden 'dit tranendal', heeft met dit boek goed gekozen.