Door de ogen van een 17-jarige

Woon je in een oud kasteel op het Engelse platteland omdat je vader een plek wil hebben om aan zijn tweede boek te werken. Wat doen je dan als 17 jarige dochter? Je begint aan een dagboek en beschrijft de dagelijkse zaken die je bezig houden.

Cassandra Mortmain is de dochter van James Mortmain, een schrijver die een bestseller als debuut heeft geschreven en naar het platteland is gegaan om aan zijn tweede boek te schrijven. Ze wonen in een oud kasteel dat ze huren van een buurman die op leeftijd is, ze hebben een huurcontract voor 30 jaar. Haar moeder is een aantal jaren geleden overleden en haar vader is hertrouwd met Topaz, Topaz is handig met naald en draad en maakt zelfs van oude vodden nog mooie kleding. En dat moet ook wel want ze hebben het niet breed omdat vader niet meer tot schrijven komt, de reden daarvoor is een raadsel voor iedereen in het gezin. Ze willen niets liever dan deze armoede ontvluchten. Cassandra gebruikt haar dagboeken, haar broer Thomas zijn school en zo heeft ieder in het gezin zijn eigen manier. Op een dag komt de oude buurman te overlijden en komen de Mortmains in contact met de nieuwe bewoners en huurbaas, dit zorg voor flink wat opschudding.

“Wat kunnen woorden toch magisch zijn! Terwijl ik over de oprijlaan schreef, zag ik die voor mijn ogen verschijnen, met aan beide zijden grote bomen met een gladde stam, waarvan de takken elkaar ver boven mijn hoofd raken.’

Dorothy “Dodie” Gladys Smith (1896-1990) is een bekende Engelse roman- en toneelschrijfster, haar bekendste werken zijn I capture the castle (De dagboeken van Cassandra Mortmain) en 101 Dalmatiërs, welke onder andere door Disney als tekenfilm is verfilmd. Beide boeken zijn in de Engelse versie altijd verkrijgbaar geweest

Smith schrijft in de eerste persoon vanuit het perspectief van Cassandra Mortmain, ze laat Cassandra de dingen beschrijven in drie dagboeken over een periode van acht maanden. Ze beschrijft ook de dialogen die gevoerd worden, hierdoor wordt geen geen droge verslaglegging van de dagelijkse zaken. De schrijfster maakt geen onnodig ingewikkelde zinnen, hierdoor leest het boek lekker vlot.

Het boek leest lekker vlot weg onder andere door de mooie beschrijvingen van de omgeving van het Engelse platteland en de dagelijkse handelingen die door het gezin Mortmain gedaan worden. Het boek kabbelt lekker voort, er gebeuren geen echt spannende dingen. Al zitten er wel een paar leuke en soms ook treurige wendingen in het verhaal. De schrijfster krijgt het voor elkaar dat je ook echt mee gaat leven met de karakters in het verhaal. In alle opzichten is het een echte roman, de toegevoegde waarde zit hem in de beschrijvingen en dat het door de ogen van een 17-jarige is gedaan in dagboekvorm. En in de notities in het dagboek weet de schrijfster een opbouw en soms uitstel in te bouwen dat je graag verder leest. De originele titel, I capture the castle, geeft nog meer de beschrijvingen weer van de schrijfster.