“Eensgezind” is een verhaal dat gebaseerd is op waargebeurde feiten die zich afspeelden in een Vlaams gezin in 1998. Een op het eerste gezicht doorsnee gezin is van plan om gezamenlijk uit het leven te stappen maar ze wensen wel dat hun plannen worden gepubliceerd in één van de beste opiniebladen van Nederland. De journaliste van het opinieblad wordt slechts zes dagen voor de deadline van het magazine ingelicht over de plannen van het gezin en die deadline is ook de dag dat het gezin collectieve zelfmoord zal plegen. De tijd dringt voor de journaliste en naarmate ze het gezin beter leert kennen, voelt ze zich er steeds minder goed bij. Is ze niet mee verantwoordelijk voor het feit dat ze binnen enkele dagen uit het leven zullen stappen? Moet ze de hulpdiensten niet verwittigen? Een ingewikkeld dilemma, langs de ene kant voelt ze enorm mee met het gezin maar anderzijds is er toch altijd een betere uitweg dan de dood? De vader, Bram, is recent ontslagen. De jongste dochter, Gwen, lijdt aan een zeldzame, dodelijke epilepsievariant en alsof dat allemaal nog niet genoeg is, heeft de oudste dochter, Tori, al een zelfmoordpoging achter de rug. Tori zwijgt als een graf en niemand weet wat er echt op haar lever ligt. Ten slotte wonen ze in een ecologische woning, die niet goed geïsoleerd is en waarvoor ze geen geldige verzekering hebben afgesloten. Dit alles leidt tot een uitzichtloze situatie voor de familie Janson.

Eerst en vooral wil ik de titel bespreken, persoonlijk vind ik het enorm goed gekozen. Eensgezind staat in het woordenboek omschreven als ‘met dezelfde bedoeling’ en tevens komt er het woord gezin in voor. Het hele gezin spookt met dezelfde gedachte en bedoeling door het hoofd en dat verwoordt de titel perfect. Ostendorf maakte gebruik van verschillende personele hij/zij vertellers. Het verhaal wordt verteld uit de ogen van verschillende personen en zo word je er ook meer door aangedaan en sta je dichter bij het gebeuren. Ook de keuze van welke gebeurtenis door wie wordt verteld, is zeer straf gedaan zodat je niet anders kan dan meeleven. Het boek is in een zeer vlotte schrijfstijl geschreven en na elk hoofdstuk is er een cliffhanger zodat je zeker het volgende hoofdstuk wil lezen.
Af en toe verdween de spanning even en werd het soms wel een beetje langdradig, hierbij denk ik bijvoorbeeld aan enkele alinea’s over de carrière van Bram.
Uiteindelijk leed dit niet tot moeizamer lezen maar het was toch minder aangenaam. Het belangrijkste thema dat aan bod komt in het boek is het gezin. Samen als gezin proberen te overleven of net samen de stap zetten tot een collectief einde. Ook de drang die de journaliste voelt om het gezin te redden. Volgens mij schreef Ostendorf dit boek om de taboes rond zelfdoding te doorbreken en om mensen meer te doen nadenken over het lot van anderen. Misschien was het Ostendorfs bedoeling wel om het onbegrijpelijke te begrijpen.


Naar mijn mening is het een goed geschreven verhaal en is het zeker aan te raden. Zoals ik daarnet al schreef, is het een vlot boek en daar houd ik van. Hier en daar zijn er enkele alinea’s die trager lezen en waar ik me soms bij afvroeg of die informatie er wel toe deed. De thematiek beviel me al meteen toen ik de achterflap las en daarom koos ik ook specifiek voor dit boek. Ik voelde me al snel mee in het verhaal opgenomen en was steeds benieuwd naar wat er volgde. Zelfs wat in het begin van het boek onmogelijk leek, was toch gebeurd, ik begon beetje bij beetje te begrijpen waarom dit gezin dacht aan een wanhoopsdaad.