Een lach, een traan..en respect.

In zijn boek : Voor wie ik heb liefgehad, schetst schriijver Marcel Vaarmeijer een beeld van het leven van zijn moeder. Louise is een negentigjarige dame die de laatste jaren doorbrengt in een verzorgingstehuis. Eigenlijk hoort ze daar helemaal nog niet thuis maar ze heeft er zelf voor gekozen om daar te verblijven. Doorheen het boek wordt er verteld over het verleden van Louise, haar verloren liefdes, de kinderen die ze heeft gekregen, de kansen die ze heeft gemist.
Door middel van dagboekfragmenten komt de lezer stukje bij beetje meer te weten over het leven van Louise. Nu op negentigjarige leeftijd is Louise enkel nog bezig met het afsluiten van haar lezen, of "verdwijnen" zoals zij het noemt. Het is interessant om te lezen hoe een persoon op deze leeftijd het leven ervaart.

Het is echter niet duidelijk of het verhaal nu echt gebaseerd is op het leven de moeder van Marcel Vaarmeijer of dat het boek een deel fictie bevat. Toch kan je als lezer veel sympathie opbrengen voor Louise. Ze maakt zo ongelooflijk veel mee in haar leven dat je niet anders kan dan respect te hebben. Op sommige momenten in het boek denk je dat ze misschien wel heel erg makkelijk de liefde van haar leven opgeeft. Maar achteraf bekeken is dat helemaal niet zo, zij is opgegroeid midden in een oorlog, dat is iets wat wij ons niet kunnen inbeelden wat een invloed zoiets heeft.

Persoonlijk vond ik het jammer dat er niet meer ingegaan werd op het leven van Louises zoon Oscar. Achteraf hoorde ik echter dat dit het eerste boek is in een serie, hopelijk komt in het volgende boek dit aspect meer aan bod.

Het boek is op een erg vlotte manier geschreven zodat je als lezer word aangespoord om verder te lezen. De terugblikken naar het verleden door de dagboekfragmenten zijn erg prettig om te lezen. Zo komt er wat afwisseling in de tekst.

Voor mij krijgt het boek dus welverdiende 4 sterren. Ik heb ervan genoten om het te lezen en zal het boek ook aanraden aan andere lezers.