Droevig, schrijnend, onbegrijpelijk.

‘Het onhandige kind’ brengt het gruwelijke verslag van een zaak van
kindermishandeling in Frankrijk. Het boekje is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Marina Sabatier die door haar ouders gedurende haar 8-jarige leven gemarteld en gefolterd werd met de dood als gevolg.

Eigenlijk wil je dit verhaal helemaal niet lezen en toch lees je het in één adem uit –
het boekje roept tal van emoties op van droefheid, ongeloof, verontwaardiging. Wat de auteur vooral aankaart is het falen van officiële instanties die het misbruik wél zagen maar niet konden bewijzen en dus niet ingrepen. Als lezer maak je je herhaaldelijk kwaad op alle betrokkenen die erbij stonden en ernaar keken en daardoor dit drama hebben laten gebeuren.

Hoe beschrijf je zo’n tragedie? Alexandre Seurat bewaart door de vorm van zijn roman een soort journalistieke afstand. Ik heb toch veel bewondering voor de wijze waarop hij dit verhaal heeft verwerkt – door de manier waarop hij alle omstaanders aan het woord laat, word je als lezer ook een omstaander, een betrokkene die niet kan ingrijpen…

Aangrijpend, droevig boekje.