Het schuldgevoel van de achterblijvers blijft.

David Vann maakt het de lezer opnieuw niet gemakkelijk in ‘Heilbot op de maan’. Opnieuw neemt hij je mee naar de diepste grotten en krochten van de menselijke psyche. De zelfmoord van zijn vader blijkt 40 jaar later nog steeds niet verwerkt, het schuldgevoel van de achterblijver blijft, het zoeken naar een verklaring blijft, de nood om de zelfmoord langs alle mogelijke kanten te belichten en te analyseren blijft…
Vann levert met dit boek een echte krachttoer, vind ik … hoe hij zich inleeft in de duistere kronkels van zijn vaders geest, moet hem ontzettend veel energie én wilskracht gekost hebben. Het lijkt me bijna gekmakend – anderzijds ook therapeutisch
Vanns vader is volledig afgegleden, het leven is een hels gevecht geworden en hij is met de beste wil ter wereld niet meer te redden uit de vicieuze cirkel waarin hij is terechtgekomen is.
Ik vind het zeer aangrijpend hoe Vann deze radeloosheid van zijn vader beschrijft, hoe hij minutieus probeert die wirwar van gedachten en waanideeën te ontrafelen, hoe hij met dit boek nogmaals een ultieme poging lijkt te doen om te begrijpen wat er is gebeurd.

Het laat je als lezer met een dubbel gevoel achter omdat je ergens hoopt dat David Vann eindelijk vrede heeft gesloten met deze vreselijke gebeurtenis die het thema geworden is van de meeste van zijn boeken … maar als hij er vrede mee gesloten, betekent dit misschien ook dat wij van Vann geen boeken meer zullen lezen die zo diep graven – ik zal dan maar hopen dat Vann nog lang niet klaar is met dit drama dat zijn leven zo heeft getekend.