Alleen al voor de taal ...

Taveirnes stijl heeft iets betoverends en meeslepends. De dialogen lezen bijna als een theatertekst – ik kon me de scènes in de Kerkhofblommenstraat, op het kerkhof en op het chrysantenveld zeer levendig voorstellen en ik hoorde échte gesprekken van échte vrouwen. De archaïsche taal voerde me terug naar de taal van mijn moeder en grootmoeder – woorden die ik reeds lang niet meer had gehoord, herinnerde ik me opnieuw… talloor, algelijk, haar wezen, een vellen mantel… Het zijn de woorden van mijn jeugd.

Het verhaal speelt zich af in de jaren ’20 en voor de taal baseerde Taveirne zich op oude dagboeken van meisjes uit die tijd maar het verhaal zelf voelt absoluut niet oudbollig of ouderwets aan. Het verhaal heeft iets universeels – hoe al die vrouwen in het boek, ondanks hun verleden, hun verlangens, hun verdriet, een hechte gemeenschap vormen waar de mannen buiten blijven. De mannen staan aan de zijkant als onnozelaar of als onbereikbare liefde of als bedrieger – het zijn de vrouwen die, als het erop aan komt, elkaar helpen en steunen.

Niet enkel de bloemrijke taal maakt dit een rijk boek – het zijn ook de verwijzingen naar de dichter, Guido Gezelle, naar sociale ongelijkheid en sociale verhoudingen die het boek diepgang geven. Hoe deze vrouwen omgaan met leven, ziekte en dood, vooral ook hoe zij altijd opnieuw de kracht vinden om lief te hebben maakt dit verhaal bijzonder. Ik heb het in ieder geval graag gelezen.