Onbekende geschiedenis van Koreanen in Japan

Ik vond dit op de eerste plaats een interessante roman die een geschiedenis vertelt waarvan ik niks afwist. Het boek beschrijft de levens van Koreanen in Japan en hoe zij tot op de dag van vandaag behandeld worden als tweederangsburgers, zelfs al behoren ze tot de vierde, vijfde generatie nog steeds worden ze als domme, onhygiënische, gewelddadige…vreemdelingen beschouwd.

Min Jin Lee vertelt in een interview dat het volgens een sociale norm, gedicteerd door de Japanse overheid, oké is om mensen te haten op basis van hun etniciteit. De familiegeschiedenis in ‘Pachinko’ die begint in 1910, met de kolonisatie van Korea door Japan en eindigt in het moderne Tokio van 1989 laat er geen twijfel over bestaan: de discriminatie en het racisme tegenover Koreanen in Japan is onveranderd gebleven …én toch portretteert Min Jin Lee hen niet als slachtoffers maar als strijdlustige ondernemers die tegen wil en dank hun plaats veroveren in de Japanse samenleving. Het boek verhaalt hoe deze Koreanen zich in een schizofrene situatie bevinden: sommigen willen volledig assimileren en ontkennen hun Koreaanse achtergrond, anderen willen die Koreaanse identiteit absoluut niet opgeven maar betalen daar wel de tol voor.

Interessant en boeiend, leerrijk dus…

En toch was ik halverwege het boek nog steeds aan het twijfelen of ik het nu verder zou lezen of niet. Het verhaal kwam, voor mij, veel te traag op gang met herhalingen die het geheel soms langdradig maakten. Min Jin Lee heeft de neiging de lezer bij de hand te nemen en weinig aan je eigen verbeelding over te laten wat enerzijds gemakkelijk leest maar anderzijds soms ook wel vervelend is. Maar ik heb dus verder gelezen en naarmate het boek vorderde raakte ik wel meer in de ban van het verhaal.

Ik vond het geen slecht boek maar ook geen geweldig goed boek. Voor wie meer te weten wil komen over deze onbekende geschiedenis van het Koreaanse volk is het boek natuurlijk wel een aanrader.