Waardig vervolg

De Donkere Kroon (The Midnight Crown, 2013) is Sarah J. Maas’ vervolg op haar fantasydebuut De Glazen Troon, en om maar meteen met de deur in huis te vallen: nummer twee is een heel waardige opvolger. Celaena Sardothien heeft het toernooi gewonnen en werkt nu in opdracht van de koning. Terwijl er in het kasteel en in Klooffort onder het oppervlak steeds vreemdere gebeurtenissen plaatsvinden, beweegt Celaena zich door een web van mysteries, leugens, en steeds moeilijkere verhoudingen met de mensen om zich heen, totdat de druk op de ketel zo groot wordt dat hij niet anders kan dan ontploffen.

In veel opzichten lijkt De Donkere Kroon op De Glazen Troon. De schematische opbouw is grotendeels hetzelfde. Celaena voert opdrachten uit, probeert haar eigen weg te vinden en raadsels op te lossen, en dealt met haar persoonlijke issues rondom Nehemia, Dorian en Chaol. Stukje bij beetje komt ze verder en worden de lezer meer puzzelstukjes aangereikt. Als lezer krijg je dit patroon na een tijdje door. En hier gaat een lichte vorm van irritatie mee gepaard. Wanneer Celaena tegen zichzelf zegt dat die vreemd bewegende schaduw vast niets was, weten wij heel goed dat dat wél iets was en dan hebben we heel veel zin om het boek door de kamer te gooien. Hier en daar onderschat Maas haar publiek ietwat.  

Dat geldt ook voor de enorme drama’s die zich afspelen tussen Celaena en Dorian, Celaena en Chaol, Celaena en Archer, Celaena en… en iedereen, eigenlijk. Constant vervalt er wel iemand in een zwijmelmoment of een traumatische flashback en ondanks dat het een heldere manier is om de gruwelen van Ardalan of van Celaena’s leven te laten zien, doet het niveau van sommige stukken niet onder voor dat van een Bouquet-reeks. En dat is erg jammer, want Maas heeft bewezen dat ze veel beter kan.  

Het verhaal zelf is namelijk veel beter. Net als je denkt dat al dat geklef en gehuil je de strot uitkomt, slaat de bui om. De plotwentelingen vliegen je om de oren. Uiterst precies worden ze op je afgevuurd, als een mitrailleurregen, en de hele lijn van gebeurtenissen slaat om. Het verhaal, de hele serie, neemt een compleet nieuwe wending. Veel langer had Maas daar niet mee kunnen wachten: net op het moment dat we alles kennen, dat we bijna mee kunnen gaan schrijven, verandert ze de regels. Plotseling moet je weer opletten, scherp blijven, meedenken! Dit had ze zelfs nog eerder in mogen zetten. Het heerlijke aan al deze omslagpunten is echter dat je ze dankzij de eenvoud maar doordachtheid van Maas’ hele wereld, kunt plaatsen én kunt vertrouwen. De logica klopt, alle voorbodes en consequenties kloppen ook. Bij zelfs de allerkleinste aanwijzing weet je dat er een netwerk van raderen en katrollen achterzit en dat er zeer goed is nagedacht over de meest kleine reacties van de meest onbeduidende personages. Ondanks dat je een en ander als lezer allang aan ziet komen, natuurlijk.  

Maas vraagt de lezer om heel wat clichés te slikken, want veel details van deze wereld zijn niet meer origineel te noemen. Maar de precisie waarmee ze haar verhaal vertelt en waar ze elk onderdeel plaatst in die verhaallijn, verdient wederom een applaus. Een fijne opvolger die met een goede dosis humor en scherpte ook nog eens een flinke nieuwsgierigheid achterlaat voor het volgende deel.