Verhaal wat je niet snel vergeet

Ik vond Het familieportret een verschrikkelijk boek — niet omdat het slecht geschreven is, maar vanwege de verschrikkelijke gebeurtenissen die erin worden beschreven. Het verhaal laat op een aangrijpende manier zien wat er in de oorlog is gebeurd, en dat maakt het zowel schokkend als confronterend.
De auteur gaat op sommige momenten erg ver in de details, waardoor je als lezer echt afschuw voelt bij wat er beschreven wordt. Soms vond ik zelfs dat ze daar iets té ver in ging, bijvoorbeeld bij de beschrijving van wat de SS’er haar heeft aangedaan. Aan de andere kant zijn er juist momenten waar de auteur heel snel over een gebeurtenis heen gaat, alsof die er minder toe doet. Dat contrast vond ik jammer.
Toch vond ik het ergens ook een mooi en intrigerend boek. Ondanks dat het een zwaar verhaal is, heeft het me weer eens laten inzien hoe onmenselijk en afschuwelijk die tijd werkelijk was. Zoiets mag nooit worden vergeten.
Wat ik wel jammer vond, is dat het verhaal vrij abrupt eindigt. Na zo’n intens verhaal had ik gehoopt op een iets afgerondere afsluiting.

Ik ben blij dat ik het boek uit heb.