Een Dagboek Zonder Slot

Anne Frank – Het Achterhuis

Een Dagboek Zonder Slot

Het Achterhuis is geschreven door Anne Frank van 12 juni 1942 tot 1 augustus 1944. De onderduikers van het Achterhuis werden verraden en opgepakt op 4 augustus. Het dagboek werd gevonden en na de oorlog teruggegeven aan Otto Frank die als enige de oorlog overleefde. In 1947 liet hij het boek in Nederland uitgeven. Het boek heeft geen literaire prijzen gekregen, omdat het een dagboek is dat Anne voor zichzelf schreef. Ik heb dit boek gekozen omdat ik geïnteresseerd ben in Anne Frank. Ik wilde meer over haar leren en weten. Ze is ook nog een meisje rond mijn leeftijd, een meisje zoals ik. Anne gaat de pubertijd in en daarbij schrijft ze ook over haar gedachtes en gevoelens.



Omdat het een dagboek is, heeft het boek geen inleiding, kern en slot. Er is ook geen plot. Anne schrijft gewoon wat ze meemaakt:

Anne Frank is een dertienjarig Joods meisje, ze duikt tijdens de Tweede Wereldoorlog, samen met haar ouders Otto en Edith Frank en zus Margot onder in hun woonplaats Amsterdam. Zij trekken in het Achterhuis, een woonhuis aan de achterkant van het kantoor van haar vader. Door een draaiende boekenkast wordt het Achterhuis goed verborgen gehouden. Andere onderduikers zijn een medewerker van haar vader Hermann van Pels met zijn vrouw Auguste en hun zoon Peter en later Fritz Pfeffer, een kennis van haar ouders.

In haar dagboek vertelt Anne over het leven in het Achterhuis, bv. dat ze heel stil moeten zijn “zo stil als babymuisjes” (Anne Frank, pagina 49, 1 oktober 1942). Anne vertelt hoe lastig het is om de hele dag nuttig bezig te zijn terwijl ze zo stil moeten zijn. Er zijn mensen aan het werk in het magazijn en op het kantoor en als die je hoorden dan kon je verraden worden. Ze heeft steun aan haar dagboek waarin ze kan schrijven aan 'Kitty’ (zo noemt ze haar dagboek) over alle gebeurtenissen, maar ook over gedachtes en emoties. Ze heeft een goede band met haar vader, maar heeft veel ruzie met haar moeder en zus. Ook ergert ze zich aan mevrouw van Pels omdat die haar vader probeert te versieren. Ze denkt veel na over de toekomst na de oorlog. Ze wordt verliefd op Peter van Pels, maar wil later geen huisvrouw worden. Ze schrijft hierover: “‘Ik wil nog voortleven ook na mijn dood! En daarom ben ik God zo dankbaar, dat hij me bij mijn geboorte al een mogelijkheid heeft meegegeven om me te ontwikkelen en om te schrijven, dus om uit te drukken alles wat in me is!

Met schrijven word ik alles kwijt, mijn verdriet verdwijnt, mijn moed herleeft! Maar, en dat is de grote vraag, zal ik ooit nog iets groots kunnen schrijven, zal ik ooit eens journaliste en schrijfster worden?” (Anne Frank, pagina 215, 5 april 1944).



Het boek sprak me heel erg aan omdat ze goed schrijft en ik me in haar gevoelens kan verplaatsen. Ze schrijft met heel veel humor. Ik vond het ook interessant om te lezen hoe men probeerde te leven in het Achterhuis.

Ik raad dit boek zeker aan omdat het meer dan een geschiedenisboek je laat voelen wat de Holocaust betekende. Dat zelfs kinderen met dromen voor de toekomst werden vermoord. Het is belangrijk dat iedereen dit boek leest. Ik vond het zelf herkenbaar hoe ze schrijft over puber zijn. Hoe je andere gevoelens krijgt maar ook de onzekerheid of mensen je wel aardig vinden. Anne gedraagt zich anders naar buiten toe dan hoe ze zich van binnen voelt.