Lezersrecensie
Recensie: Tijgerlelie - Marion Pauw
Vol enthousiasme vertrekt Lili met haar vijf huisgenoten naar de Pyreneeën. Haar oom heeft haar gevraagd twee maanden op El Refugio te passen, zijn hotel dat in de winter door hevige sneeuwval afgesloten raakt van de bewoonde wereld. Op het allerlaatste moment besluit een van de huisgenoten een oude schoolvriendin mee te vragen, de flamboyante Monica. De rest reageert welwillend, maar door Monica’s aanwezigheid verandert de groepsdynamiek en er ontstaat een toxische sfeer. Lili valt steeds meer buiten de groep en op een avond loopt het zo vreselijk uit de hand dat er een dode valt.
17 jaar later kampt Lili mentaal nog steeds met de gevolgen van het traumatische verblijf in de Pyreneeën. Maar wanneer een van Lili’s oud-huisgenoten zelfmoord pleegt, besluit ze de anderen te confronteren met het verleden.
'Een mens vertelt veel meer dan wat hij zegt, als je maar weet hoe je moet luisteren.'
De deelname van Marion Pauw aan Expeditie Robinson, in 2022, staat nog scherp op mijn netvlies. Mijn schaterlach weergalmt nog steeds in mijn oren. Wat een heerlijke exit! Memorabel. En haar ervaringen, op het verlaten eiland, waren een inspiratie voor haar nieuwste boek: Tijgerlelie.
In 'Tijgerlelie' volgen we Liliane Torres. Toen en nu wisselen elkaar af en daardoor leren we Liliane steeds beter kennen. Ze is getraumatiseerd. Maar waardoor? Dát blijft lang verborgen. Maar zoals altijd haalt het verleden je wel weer in. En om je los te maken van het verleden, moet je soms je angsten in de ogen kijken.
Het verhaal leest vlot. De schrijfstijl van Marion Pauw is simpel, beeldend én ze heeft oog voor detail. Hierdoor is het alsof je zelf ook aanwezig bent in El Refugio - met een glas wijn bij de open haard. De korte hoofdstukken zorgen ervoor dat het boek onmogelijk weg te leggen is en daardoor is dit boek ideaal om mee te ontspannen.
Helaas zat, voor mij, de spanning er te weinig in en sommige ontwikkelingen waren wel heel toevallig. Waarbij de plot ook íéts te snel werd opgeknoopt. Een verhaal over een verstoorde groepsdynamiek, trauma, erbij willen horen, groepsdruk en iemand buitensluiten. Wél heerlijk leesvoer. ***
17 jaar later kampt Lili mentaal nog steeds met de gevolgen van het traumatische verblijf in de Pyreneeën. Maar wanneer een van Lili’s oud-huisgenoten zelfmoord pleegt, besluit ze de anderen te confronteren met het verleden.
'Een mens vertelt veel meer dan wat hij zegt, als je maar weet hoe je moet luisteren.'
De deelname van Marion Pauw aan Expeditie Robinson, in 2022, staat nog scherp op mijn netvlies. Mijn schaterlach weergalmt nog steeds in mijn oren. Wat een heerlijke exit! Memorabel. En haar ervaringen, op het verlaten eiland, waren een inspiratie voor haar nieuwste boek: Tijgerlelie.
In 'Tijgerlelie' volgen we Liliane Torres. Toen en nu wisselen elkaar af en daardoor leren we Liliane steeds beter kennen. Ze is getraumatiseerd. Maar waardoor? Dát blijft lang verborgen. Maar zoals altijd haalt het verleden je wel weer in. En om je los te maken van het verleden, moet je soms je angsten in de ogen kijken.
Het verhaal leest vlot. De schrijfstijl van Marion Pauw is simpel, beeldend én ze heeft oog voor detail. Hierdoor is het alsof je zelf ook aanwezig bent in El Refugio - met een glas wijn bij de open haard. De korte hoofdstukken zorgen ervoor dat het boek onmogelijk weg te leggen is en daardoor is dit boek ideaal om mee te ontspannen.
Helaas zat, voor mij, de spanning er te weinig in en sommige ontwikkelingen waren wel heel toevallig. Waarbij de plot ook íéts te snel werd opgeknoopt. Een verhaal over een verstoorde groepsdynamiek, trauma, erbij willen horen, groepsdruk en iemand buitensluiten. Wél heerlijk leesvoer. ***
1
Reageer op deze recensie
