Paternoster

Als er een aantal gruwelijke moorden worden gepleegd op priesters, hebben ze op het politiebureau in de gaten dat ze te maken hebben met een seriemoordenaar.
Wat het moeilijk maakt, is dat de dader zich niet beperkt tot een bepaalde plek maar door heel België zijn slachtoffers zoekt. Hij is daarnaast zo “goed” dat hij geen enkel spoor weet achter te laten.
De lijken stapelen zich op en als ze achter de reden van deze moorden komen, is het nog moeilijker om hem te stoppen.

Paternoster is een boek dat voor veel mensen een gevoelig onderwerp kan zijn.
Toch schroomt Luc Vos het niet en maakt hij een ware slachtpartij van de manier waarop de moorden gepleegd worden. Toch blijkt het niet alleen luguber, maar zit er ook een reden achter het hoe en waarom.
Als deze reden uiteindelijk duidelijk wordt, wordt het moeilijk om sympathie op te brengen voor de slachtoffers en krijgt de dader een steeds grotere heldenrol.
Ook op het bureau zelf worstelen ze met deze ondervindingen.
Het maakt dat de lezer ook zeker zal twijfelen wie hier nu de goede en wie de slechte is.
Paternoster wordt ook verteld vanuit het perspectief van de dader, wat heel erg bijdraagt aan de sympathie die je als lezer voor hem voelt.
Hij wordt heel erg goed uitgebeeld en het wordt ook meer dan duidelijk waarom hij doet wat hij doet.
Wat ik mis in het verhaal, is diepgang rondom Anne. Dit had ik in Zeven, het vorige deel, al maar valt mij ook nu weer op.
Hoewel het een serie is die rondom Anne draait blijft ze nog steeds een oppervlakkig personage.
Iets wat ik ook verwarrend vind, is dat Paternoster het tweede deel is in de reeks maar chronologisch voor Zeven komt.
De verhoudingen tussen de personages komt daardoor ook niet helemaal uit de verf en het duurt even voordat ik er echt helemaal in zit.

Gelukkig heeft Luc Vos een schrijfstijl die je echt helemaal meeneemt in het verhaal en die je over de warrigheden weet heen te tillen. Hij schrijft erg beeldend en weet de lezer echt in het verhaal mee te zuigen.
Toch vond ik het op enig moment wat langdradig. De moorden stapelen zich op, maar een vooruitgang in het verhaal of de zaak komt er niet echt. Wellicht had dit minder als een opsomming aangevoeld als de personages wat meer diepgang hadden gekregen, en dan met name Anne. Ze storten zich helemaal op zaak en lijken totaal geen privéleven te hebben.
Toch is Paternoster een verhaal dat je zeker wat uurtjes leesplezier zal bezorgen, zeker als je houdt van lugubere details.
Ook de ‘Anne Verelst’-reeks heeft wat mij betreft zeker potentie. Ik blijf ontzettend nieuwsgierig naar het personage en hoop dan ook in de toekomst meer over haar te weten te komen.

Bedankt LetterRijn voor het recensie-exemplaar van ‘Paternoster’.