Moordkuil kan helaas niet overtuigen

De eerste keer dat ik een boek van Indridason lees, en ik ben helaas niet overtuigd na het lezen van "Moordkuil".

Indridason kan schrijven, de overgangen tussen heden en verleden zijn goed weergegeven, hoewel niet enorm orgineel, maar vooral de passages over de mishandelingen lijken levensecht beschreven. Op dit punt heeft Indridason enorm knap werk afgeleverd.
Daarnaast heeft het boek echter ook lancunes. In de eerste plaats ontbreekt het aan spanning in dit boek, iets wat je van een goede thriller toch mag verwachten. Ik heb nooit de onweerstaanbare drang gehad om het boek te moeten uitlezen, tenzij om zo vlug mogelijk aan een nieuw boek te kunnen beginnen. Het is ook al vrij vlug duidelijk in welke richting je de oorsprong van het lijk moet vinden. Indridason probeert het nog wel te camoufleren door een verhaallijn toe te voegen, maar veel brengt die niet bij vind ik persoonlijk. Ook de karakteruitwerking van sommige personages laat te wensen over. Ik denk dan vooral aan Sigurður Óli en Elínborg. De uitwerking van Erlendur is wel goed. Indridason maakt hiervoor goed gebruik van de verhaallijn van zijn dochter (maar ook dit is misschien niet bijzonder orgineel). Er zijn ook enkele storende passages; het blijven uitrekken van de opgraving (om toch maar niet te vlug tot een oplossing te komen?), het weglopen van Elinborg bij de dood in het rusthuis en vooral het vlugge vertrek naar de opgravingsite op het einde van het boek terwijl de ontknoping net op dat moment binnen handbereik is.

Als eindconclusie kan ik zeggen dat het toch te weinig was om mij te stimuleren een ander Indridason boek te gaan lezen.