Prachtig van taal, moeilijk te doorgronden

Billie en Seb is een boek, dat zich maar moeilijk laat kennen. Het begint mooi, met op kerstavond bij kaarslicht en feestdecoraties een cadeau voor de 17-jarige Seb van zijn ouders: een nep-geweer, niet van echt te onderscheiden. Niet echt passend bij het feest van vrede, maar goedbedoeld omdat hij er misschien het verdriet om zijn zielsverwant Billie door zal vergeten. Het meisje was de enige levende ziel in Sebs wereld die hem begrijpt, maar ligt in coma in het ziekenhuis na een ongeluk dat ze samen hadden. Sindsdien is Seb zijn rust en evenwicht kwijt en ‘sluit hij zich op in zijn kamer en in zichzelf’.

Al lezend probeer je er achter te komen wat er precies aan de hand is. Maar de belangrijkste personages rond Seb laten nauwelijks iets van zichzelf zien en blijven sociaal en emotioneel vrijwel ongrijpbaar. Van de vader en de moeder weten we pas op de helft van de roman de namen. Hun wederzijdse gevoelens blijven duister, slechts één keer is er sex, maar die is liefdeloos en banaal. De oom, wiens naam slechts één keer wordt genoemd, is een twijfelaar die blijft hopen, zonder in zijn machteloosheid ook maar iets te doen.

Auteur Ivo Victoria beschrijft het allemaal in prachtige taal. Bloemrijk, beeldend en soms welhaast poëtisch tekent hij het telkens weer wisselende decor waarin de gebeurtenissen zich rond Seb en zijn zogenaamde vrienden voltrekken. Waar het uiteindelijk allemaal toe leidt wordt pas op het allerlaatst duidelijk. Dan wordt spel opeens keiharde werkelijkheid, het enige waarin Seb zich echt zichzelf voelt. Maar dan is meteen ook het boek aan zijn eind. Een bijzonder en aangrijpend verhaal, dat na lezing nog heel veel vragen open laat.

Jan Bartelds