Fijne thriller

Ooit was ik fervent thriller en detective lezer, maar de laatste thriller die ik las is al weer twee jaar geleden: De lokvogel van John le Carré, één van de meesters van het genre.
Waarom pak ik dan nu ineens dit boek op? Toeval: ik spreek de moeder van de schrijfster weleens en dan gaat het over (waarover anders?) boeken, vandaar.

Een thriller of detective moet volgens mij een pageturner zijn. Ook moet na het lezen van de ontknoping alle informatie die je eerder in het verhaal las achteraf ook kloppen.
Geest & beest voldoet aan die twee criteria. Wat voor mij ook een tricker was is dat het boek zich afspeelt in Berlijn en dat het iets met Goethe en Buchenwald van doen heeft.
In Berlijn kom ik heel graag en in Weimar bezocht ik het Goethe Haus en het kamp Buchenwald.

Op een kunstige manier weet Marianne Vogel één verhaal te maken waarin het Duitsland van Goethe en Schiller én het Duitsland van de nazi’s en de tweede wereldoorlog, een rol spelen.
Over goed en kwaad dat een rol speelt in Goethe’s Faust, maar ook dat goed en kwaad geen zwart wit begrippen zijn.
Het boek laat heel helder zien hoe schuld en trauma’s uit de oorlog generaties lang kunnen doorwerken. En dat vond ik verrassend, want dat verwacht je niet zo direct van een thriller. Lezers van het boek raad ik ook sterk aan de verantwoording op het einde van het boek te lezen. Die is van absolute meerwaarde.

Heb ik dan niets aan te merken op het boek? Natuurlijk, maar dat is subjectief.
Van mij hadden de passages over Faust, Goethe en Schiller uitgebreider gemogen evenals de discussies tussen de nabestaanden van de mensen die in Buchenwald hadden gezeten.
Hier en daar doen mij de dialogen tussen de twee hoofdpersonen toch wat onnatuurlijk aan.

Ik kan er niet veel over schrijven verder, dan zou ik spoilers weggeven en dat wil ik niet.
Een goede thriller met “inhoud”, knappe prestatie. Kan het iedereen aanraden die het zou willen lezen.