Het Romeinse rijk wankelt

Over het Romeinse rijk is al enorm veel geschreven en het einde lijkt nog niet in zicht. Liefhebbers van een mengeling van fictie en non-fictie kunnen bij Robert Fabbri terecht. Houd je van boeken over veldslagen waarin velen worden afgeslacht, van amoreel, wreed en liederlijk gedrag, martelingen, incest, corruptie et cetera, dan geldt dat evenzeer. Combineer je beide interesses dan mag je de reeks rond Vespasianus niet missen.

Deel zeven van deze reeks heet Furie van Rome. Het speelt zich af op het hoogtepunt, hoewel dieptepunt misschien beter op zijn plaats is, van de heerschappij van keizer Nero. Een groot deel van het verhaal is ditmaal in Rome gevestigd, vooral aan het hof. Vespasianus is een van de voornaamste personen geworden in de hiërarchie. Zijn rol heeft weinig te betekenen, de keizer laat zich simpelweg aan niemand iets gelegen liggen.

Nero is niet meer en niet minder dan een aandachtsgeile schoft. Iedereen moet naar zijn pijpen dansen, zelfs een gefronste wenkbrauw bij het verplicht aanhoren van zijn muzikale onvermogen kan al reden zijn voor een voortijdig levenseinde. Wie hem in de weg loopt wordt uit de weg geruimd, geen vrouw is veilig voor zijn seksuele escapades, zelfs al is het de vrouw van een vriend en verliezen bij wedstrijden betekent het einde van de winnaar. Als zijn vrouw niet in staat blijkt hem kinderen te schenken dan wordt zij aan de kant gezet voor iemand die daar wel toe in staat is. De 'gelukkige' krijgt als huwelijkscadeau het afgehakte hoofd van zijn ex.

Zijn losbandige leven kost klauwen met geld, zoveel dat Rome het financieel zwaar heeft. Uitknijpen van de bezette gebieden is een van de laatste overgebleven mogelijkheden om dit probleem het hoofd te bieden. Vespasianus krijgt om die reden de ondankbare taak om het Britannische volk zo ongeveer alles af te nemen wat het heeft opgebouwd en daarmee in de ellende te storten. Dat gaat niet zonder slag of stoot, de Romeinen hebben al veel kwaad bloed gezet. Het volk is zich aan het verenigen en onder leiding van de onverzettelijke Boudicca, een vrouw die alle mannen doet huiveren, ontbrandt een bijzonder gewelddadige oorlog met vele tienduizenden doden. Het is spannend of Vespasianus de missie weet te volbrengen, doch de afloop is niet verrassend voor eenieder die bekend is met de Romeinse geschiedenis.

Furie van Rome is weer vol vaart geschreven, in een heel filmische stijl. Ook in dit deel is goed te merken dat de auteur een geschiedenis heeft in de film- en televisiewereld. Het beeld dat hij geeft van het Rome van toen is sfeervol, intens en zeer negatief. Hij blijft daarbij in grote lijnen dicht bij de werkelijkheid, aan het slot licht hij zelf toe war de grens ligt tussen geschiedenis en fictie.

Is er dan niets positiefs te melden over het Rome van toen? Nee dus. Fabbri kan het gedrag van de heersers niet mooier maken dan het was. Hij heeft inmiddels wel aangetoond dat hij in staat is een boeiende reeks neer te zetten over de relatief gematigde Vespasianus, die als een van de weinigen nog iets van normbesef heeft. In het boeiende Furie van Rome is hij een van de weinigen die er in beperkte mate nog positief uitspringt.