Flirten met de geloofwaardigheid

Floris Van der Zwan wordt ontvoerd op de parking van de Albert Heijn in Doorn. In zijn opeisingtelefoontje waarschuwt de ontvoerder om er vooral de politie niet bij te halen, maar kort daarna wordt de ontvoering toch al vermeld in het Utrechts Nieuwsblad.
Rechercheur Bram Petersen en z’n team hebben niet veel tijd nodig om de identiteit van de ontvoerder te achterhalen: Kars Becker, een amateuristische kruimeldief die klusjes opknapt voor de plaatselijke onderwereld. En dan blijkt dat Becker zelf de krant heeft getipt...
Eén van de meest opvallende vaststellingen in Gedragen haat, het derde boek van M.P.O. Books met rechercheur Bram Petersen in de hoofdrol, is dat je voortdurend vermoedt de auteur op een blunder te kunnen betrappen maar dat Books je meestal weer enkele bladzijden later met het tegendeel confronteert. Hoe geloofwaardig is het dat een vrouw na enkele jaren huwelijk nog steeds niet weet wat de werkelijke activiteiten van haar man zijn? De erg ruwe huiszoeking bij Becker’s oma door de net op pad gestuurde politie? De ‘vergeten’ dreigbrief aan het adres van Floris? Books speelt met zijn lezer. De wel erg kleurrijke excentriciteit van Rogier Van Middelstum lijkt op het eerste zicht dan wel over-the-top, maar de levenslopen van figuren als Cor Van Hout en Willem Holleeder zijn dat eigenlijk ook wel.
Hoewel het boek aanvankelijk lijkt uit te draaien op een simpele zoektocht naar de ontvoerder stapelen de schijnbaar tegenstrijdige aanwijzingen zich op en blijkt zowat iedereen verdachte te kunnen zijn.
Langzaamaan komt het boek in een stroomversnelling en stijgt de spanning die Books helaas niet tot het einde kan vasthouden. De mooi opgebouwde spanning wordt dan te vaak onderbroken door de niets ter zake doende liefdesperikelen van rechercheur Ronald Bloem. En dat is op zich wel opvallend: de lezer voor wie Gedragen haat het eerste boek van Books is dat hij leest, komt helemaal niets te weten over de persoon van Bram Petersen, die tenslotte toch als sleutelfiguur wordt opgevoerd in de Heuvelrug-reeks. Achtergronden en drijfveren van de andere leden van het rechercheteam worden ook erg stiefmoederlijk behandeld met uitzondering van deze Bloem dus.
Zonder tijdige hints van Books gaat de ontknoping ook een totaal onverwachte kant op en in plaats van bewonderende verbazing levert dit eerder frustratie op. Je voelt je als lezer op een onterechte manier bij de neus genomen doordat de auteur informatie tot op het laatst achterhoudt en je derhalve een puzzel hebt proberen op te lossen waarvan het laatste stukje niet in de doos zit. Het gevoel van ‘ach ja, ik had het kunnen weten’ blijft achter. Het verhaal eindigt dus eerder abrupt en op een ongeloofwaardige manier.
Verder wordt het boek geplaagd door enkele niet echt onoverkomelijke schoonheidsfoutjes: voor een auteur die zichzelf graag met al zijn voorletters presenteert is het gek dat hij niet consequent omspringt met de naam van het slachtoffer: de ene keer is het van der Zwan, de andere keer Van der Zwan. Eerder regelmatig lees je ook een zin waarin een woord ontbreekt en een zin als “Als u zich niet met ons werk bemoeit had...” doet toch ook de wenkbrauwen fronsen...
Gedragen haat is een boek met erg variërende kwaliteit. Het wisselt voortdurend tussen twee en vier sterren. De plot steekt erg goed in elkaar maar de ontknoping voldoet totaal niet.