Zwaar op de hand

Pas wanneer een seriemoordenaar een eerste blanke tienerslachtoffer maakt in Londen, wordt in allerijl een speurdersteam samengesteld onder leiding van aristocraat Thomas Lynley met o.a. Barbara Havers, kersvers benoemd brigadier Winston Nkata en inspecteur John Stewart. Het spoor leidt al snel naar een organisatie voor probleemjongeren, Colossus. Het eigengereide optreden van hoofdcommissaris van New Scotland Yard David Hillier die meer bekommerd lijkt om de publieke opinie/verontwaardiging te paaien dan om het welzijn van zijn speurders zorgt niet alleen voor hoogspanning binnen het team, maar veroorzaakt een dramatische wending in het onderzoek.
De Amerikaanse schrijfster Elizabeth George levert met In volmaakte stilte een klasse-thriller af. Niet alleen de hoofdpersonages, maar ook de verschillende bijrollen worden erg levendig voorgesteld en hun handelen wordt steeds uitgebreid gemotiveerd. Hierdoor voel je je als lezer na een tijdje echt betrokken. Het irritante gedrag van Hillier wekt bijna fysieke walging op, de tweestrijd waarin Lynley zich op het laatst bevindt raakt je echt. Het hele onderzoek wordt als een erg gedetailleerd ooggetuigenverslag aan de lezer gepresenteerd, George heeft duidelijk research gedaan.
En toch... Het is allemaal bijzonder zwaar op de hand, geen greintje humor vind je terug in het boek - of je moet je tevreden stellen met het sarcasme van Havers of het herhaaldelijk terugkerende doopkleeddilemma in de familie Lynley. Geen enkel personage (op aanvankelijk Lynley na) heeft een bevredigend privéleven, iedereen lijkt gebukt te gaan onder een ongelukkig heden en verleden. Zo kan je als auteur misschien wel iedereen brandmerken als mogelijke verdachte maar het vergt veel van de goodwill van de lezer.
Hoewel de plot op het eerste gezicht erg grondig en geloofwaardig uitgedokterd is, kan je wel vragen stellen bij de totaal onverwachte démarche van profiler Hamish Robson (Hilliers' foute beslissingen kennen telkens wel een erg slechte afloop...) en het ongecontroleerde paranoïde gedrag van Ulrike Ellis.
Bovendien zorgt de overvloed aan personages en hun gedetailleerde motivatie ervoor dat je erg goed bij de les moet blijven. Vooral bij de aanvang vergt dit enige mate van inspanning om echt betrokken te geraken bij wat je leest.
In volmaakte stilte is geen boek dat je ongestraft een paar dagen opzij legt zonder de draad kwijt te raken! Qua onderwerp, stijl, sfeer en uitwerking komt dit boek aardig in de buurt van Val McDermids Terechtstelling. Maar McDermid doet het net iets beter. Less is More, letterlijk dan...