Fargo revisited

Wichita, Kansas, kerstavond 1979. Charlie Arglist, advocaat, schuimt de stripteasebars af van zijn werkgever, Bill Gerard. Tijd om afscheid te nemen. Nog een paar uurtjes en hij keert de stad voorgoed de rug toe. Uit noodzaak, uit levensbehoud, maar met geld in overvloed...
De kille oogst, een thriller van netto 182 blz., wordt op de achterflap aangekondigd als vlijmscherp, voor de liefhebbers van Pulp Fiction en Fargo. Zelfs the Guardian prijst het boek aan als the real thing, een toekomstige klassieker. Boude beweringen, maar wat is er van waar?
De vergelijking met Fargo, de klassieker uit 1996 van de gebroeders Coen, gaat zeker voor een deel op. En niet alleen wegens de winterse omstandigheden waarin het verhaal zich afspeelt. Ook De kille oogst loopt slecht af voor de eerder onhandige criminelen. Waar Fargo’s plot echter gedreven wordt door een reeks absurde maar toch realistische toevalligheden maakt Scott Phillips al te veel gebruik van onlogische en vergezochte wendingen om zijn doel te bereiken (door bijvoorbeeld Arglist terug te doen keren om een oud koppel te helpen).
De vergelijking met Pulp Fiction, Quentin Tarantino’s klassieker uit 1994, ligt al wat moeilijker. De dialogen zijn niet spits genoeg en Scott Phillips heeft geen originele manier weten te bedenken om het tenslotte al oeverloos herkauwde gegeven (advocaat bedriegt maffieuze werkgever en slaat op de vlucht) nieuw leven in te blazen.
Scott Phillips start het verhaal zonder enige inleiding of situatieschets. Slechts mondjesmaat levert hij de nodige informatie om als lezer zicht te krijgen op wat er in feite aan de gang is. Naargelang Charlie Arglist meerdere bars bezoekt en mensen spreekt, krijgt het verhaal vorm. Het reeds vermelde gebrek aan gevatte, scherpe dialogen (het beperkt zich vaak tot wat typisch dronkemansgelul en geklaag van de stripteaseuses en de baruitbaters) maakt echter dat het te lang duurt voor De kille oogst weet te boeien. De tijd die de schrijver de lezer in het ongewisse laat wordt niet elegant opgevuld. Zelfs van Charlie Arglist’s onverwachte bezoek aan zijn ex-schoonfamilie weet Phillips geen onvergetelijke scène te maken, terwijl hier de vonken hadden kunnen afspatten!
De kille oogst kan je best zien als een stijloefening en waarschijnlijk is het zelfs een eerbetoon aan de scenaristen Joel en Ethan Coen en Quentin Tarantino. Scott Phillips’ poging mist echter de scherpte, de humor en het absurde van zijn voorbeelden en heeft in de plaats niet veel vernieuwing te bieden.