Hoe het onmogelijke mogelijk werd, liefde groeit in onmenselijke tijden.

Ik heb gekozen om het boek 'De tatoeërder van Auschwitz' te lezen omdat dit al lang om mijn leeslijst stond. Het boek is geschreven door Heather Morris, een Nieuw-Zeelandse schrijfster. Met dit boek leverde ze een prachtig debuut. het verscheen voor het eerst in 2018, bij uitgeverij HarperCollins.
Het is een historisch roman gebaseerd op de getuigenissen van één man die Auschwitz overleefde en in het boek gaat het over twee gewone mensen, Lale en Gita, die leefden in een buitengewone tijd, twee mensen die niet alleen van hun vrijheid werden beroofd, maar ook van hun waardigheid en hun identiteit. Ze werden herleid tot een nummer, Lale werd nummer 32407 en kreeg zijn functie als tatoeërder toegewezen, hij werd degene die al deze onschuldige mensen een nieuwe identiteit gaf, waar ze hun leven lang aan herinnert zouden worden. Zo gaf hij ook Gita haar nieuwe identiteit, nummer 4562. Dit leidde tot een romantisch maar dramatisch gevaarlijk verder leven in Auschwitz.
Ik vind dat Morris op een simpele, vlot leesbare manier een zeer correct beeld geeft van het onmenselijke Auschwitz en zijn gruwelijke daden. Ikzelf heb de concentratiekampen ook al bezocht en wat me opviel is dat toch vele details van het boek overeenkomen met het verhaal dat de gids ons vertelde. Dit vind ik opmerkelijk omdat Lale zijn verhaal pas jaren later durfde te vertellen aan iemand, dit geeft wel weer hoe een gigantische impact dit had op hem en hoe hij hierdoor is getekend voor het leven.
Daarnaast vind ik het soms wel wat onrealistisch, net omdat ik al zoveel over dit onderwerp weet, maar ik denk dat dit misschien kan verklaard worden aan de hand van het persoonlijke verhaal van Lale. Hij geeft zijn eigen interpretatie, zijn eigen verhaal weer, hij vertelt hoe hij alles heeft ervaren en dit is ook hoe het boek geschreven is. Het staat vol ervaringen. Dit maakt wel dat het boek zeer intens is om te lezen en het je soms ook wel bij de keel grijpt, gewoon omdat Lale zijn verhaal zo bijzonder gruwelijk maar toch mooi is.
Ik vind het zeer mooi hoe er in zo'n onmenselijke situatie toch zoiets als vriendschap en liefde kan groeien, en vind het opmerkelijk dat Lale ondanks zijn slechte situatie toch steeds medelevend, betrouwbaar en zorgzaam blijft. Ik denk dat een mens in zo'n situaties snel egoïstisch wordt, maar dit is dus absoluut niet het geval bij Lale. Hij weet dat hij zijn leven riskeert door wat hij doet, maar blijft hiermee verder gaan om toch maar iets te doen aan de verschrikkelijke situatie.
Naar het einde toe vond ik het boek een beetje langdradig worden, maar toch wou ik weten hou het afliep met de starcrossed-lovers van Auschwitz. Ik raad iedereen aan om het boek te lezen, al is het maar om de herinnering aan deze gitzwarte tijd in de geschiedenis levendig te houden. Om iedereen er aan te doen herinneren dat dit nooit meer mag gebeuren. Heather wou dat het boek en les in menselijkheid zou worden. Een les kan dit wel genoemd worden, en wat voor één!