Denk niet zwart-wit

Het eerste boek dat wij bespraken met onze boekenclub en het zorgde meteen voor discussie. Door zowel de vorm als de inhoud. De schrijver gebruikt hele lange zinnen, die bestaan uit vele bijzinnen. Naar mijn mening zijn het veelal mooie zinnen, die soms zelf poetisch genoemd kunnen worden. Bijvoorbeeld:
“ …, want als het idee van een andere aanwezigheid slechts verbeelding was, dan was de indruk dat hij van kleur was veranderd natuurlijk ook een zinsbegocheling, een optische illusie of bedenksel, opgekomen in de glibberige tussenruimte halverwege dromen en waken.”
De lengte van de zinnen hebben een functie in het overbrengen van het verhaal en dan vooral de gedachten en gevoelens van de personages.
De hoofdpersoon wordt op een dag wakker, op een niet nader gespecificeerde plek, en merkt dat hij een zwarte huidskleur heeft. Langzaam verandert de huidskleur van alle witte medemensen in zwart. Wat dit met de persoon zelf doet, zijn omgeving en de maatschappij word van verschillende kant beschreven.
In de huidige tijdsgeest met toenemende polarisatie is het meer dan een interessant verhaal om te lezen. Het zet je aan tot nadenken over hoeveel wij mensen nou eigenlijk van elkaar verschillen of misschien helemaal niet zoveel van elkaar verschillen.
Waar in het begin van het boek meer bladzijden worden gebruikt voor een veel kortere periode, voelde het einde voor mij gehaast alsof er nog een beperkt aantal bladzijden beschikbaar waren om het verhaal af te ronden.