Geen toekomst alstublieft

Heuvel, Mathijs
Geen toekomst alstublieft/Mathijs Heuvel.- Spanjer Book Productions, cop. <2025>, 355 pagina's.

ISBN978 90 8344 335 5

De laatste tijd kom ik steeds meer uitgaven tegen die in eigen beheer zijn verschenen. Meestal wordt ik erop attent gemaakt door mensen uit mijn eigen sociale omgeving. Zo ook met het boek, de, waarschijnlijk, autofictionele roman, van Mathijs Heuvel. Bij Spanjer Books Productions kun je manuscripten inleveren die zij dan voor je drukken. En zo ligt het boek dan klaar om gelezen te worden.
En ik las het met veel plezier en toewijding, dit 355 pagina's tellende relaas over een jongeman die maar nauwelijks tegen het leven is opgewassen. Geplaagd door angsten, gevoelens van weerzin en algehele malaise trekt deze jongen zichzelf door zijn dagen. Dagen die, al met al, weinig om het lijf hebben en zijn gevoel van mislukking steeds opnieuw versterken. De titel van het boek deed zulks al vermoeden, maar toch, om dezelfde sfeer zo'n hele tekst door vol te houden vind ik een prestatie. Heuvels stijl is adequaat en volkomen toegesneden op het beleven van de werkelijkheid in het lichaam. Zintuiglijke gewaarwordingen en hoe het is om in een lang lijf te bestaan tussen lieden die meestal veel kleiner zijn, worden duidelijk op een terloopse, niet expliciete, manier.
Het verhaal in het kort met tijdsprongen verteld is het verhaal van een jongen die geterroriseerd wordt op school in een plattelandsgemeente. De voornaamste pester is iemand met voldoende negatieve energie om de boel mee te krijgen. Ook in de jaren na de schooltijd en de teloorgang van de pester lijken de houding van gelatenheid en op- je-hoede-zijn zich te hebben vastgezet in het lichaam van de hoofdpersoon. In studie- en beroepskeuze lijkt een soort lauwigheid de toon te zetten en op het relationele vlak gaat 't al niet veel beter. Hoofdpersoon kent geen commitment met wat of wie dan ook. Tot zich een kans tot het doorbreken van de stagnatie aandient. Een residency op een verlaten plek in Zuid -Spanje, samen met anderen. Daar lijkt zich het tij te keren door de erotische interesse van hoofdpersoon voor een andere, vrouwelijke, gast. En ook doordat hij zichzelf waagt aan een moeilijke klim naar een bergtop. Halverwege gestrand en eigenlijk ten einde raad ziet hij ineens een mogelijkheid, een opstapje, om toch verder te gaan. Prachtig uitgedrukt is het besef van eerst niet goed te hebben gekeken naar deze opstap mogelijkheid.. Op dit punt beland hoopte ik zo op een ommekeer in de psyche van hoofdpersoon, dat het bijna pijn deed te ontdekken dat zoiets toch niet blijvend het geval was. Het lukt niet om het contact met de geliefde te continueren naar de te- leven-toekomst toe. Hoofdpersoon ziet in hallucinaties zijn vriend terug uit de middelbare schooltijd. De vriend die hem onvoorwaardelijk accepteerde in de al bestaande vriendenkring. De vriend die omkwam door een ongeluk. Betekenisvolle beelden, zo aan het eind van het verhaal. Maar tegelijk weinig hoopgevende.

Door de aanhoudende depressieve toonzetting van de lange tekst, die mijn aandacht stevig vasthield, doet het geheel mij denken aan
de zeer beroemd geworden tekst van Albert Camus. L'ėtranger. De vreemdeling die, niet thuis in de wereld, zijn ondergang tegemoet snelt. Het absurdisme van het moèten existeren..