Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

De meisjes: geen aanrader

‘Ik droeg zorg voor de tussenruimtes in de levens van anderen, verdiende de kost als inwonende hulp. Ik cultiveerde een beschaafde onzichtbaarheid in seksloze kleren, op mijn gezicht de sympathieke, ondoorgrondelijke uitdrukking van een tuinornament.’ (p.8)

Zo omschrijft ik-verteller Evie Boyd zichzelf en haar leven in de debuutroman De meisjes van de Amerikaanse schrijfster Emma Cline. Het zet de toon. In het boek blikt Evie uitgebreid terug op de gebeurtenissen in 1969 die haar leven hebben bepaald. In het verhaalheden past zij op het huis van een vriend. Als de 20-jarige zoon van die vriend en zijn jonge vriendin Sasha daar arriveren, vertelt ze hun over deze gebeurtenissen.

In 1969 is Evie 14 jaar, een eenzame en ongelukkige puber met een negatief zelfbeeld en onlangs gescheiden ouders. Ze bekijkt iedereen kritisch, met name haar moeder. Ze experimenteert met drank en drugs en praat met een vriendin over seks.
Als zij op een middag in het park 3 meisjes ziet, draait haar saaie leventje radicaal om. Kort daarna rijdt ze met de meisjes mee naar een ranch, waar ene Russell de leiding heeft. Het is er smerig en de aanwezigen zijn graag stoned en dronken. Alle meisjes staan zwaar onder invloed van Russell, met wie ze om de beurt seks hebben. Evie zelf is gefascineerd door Suzanne, één van de meisjes.
Russell heeft intussen contact met popmuzikant Mitch, die hem een platencontract heeft beloofd. Als dit contract niet doorgaat, wordt Russell nijdig en lopen de zaken volledig uit de hand.

Terug naar het citaat waarmee ik begon. Evie zet zichzelf hier treffend neer. Zij is een toeschouwer, maar is zelf niet bij machte om iets voor elkaar te krijgen. Aan het eind van het boek zegt zij dit ook met zoveel woorden. Ik vind de hoofdpersoon dan ook niet interessant. Ze heeft niets origineels, heeft geen bijzonder probleem en ze was zelfs niet fysiek aanwezig bij de dramatische avond in 1969. Zij blijft haar hele leven kleurloos.

Ook het verhaal weet me niet te boeien. Waarom loopt men zo achter Russell en Suzanne aan? Wat was precies hun aantrekkingskracht? Wat was er nu zo erg aan de problemen van Evie en andere meisjes dat ze hun toevlucht namen op de ranch? Waarom de vergaande troep en verwaarlozing? Waarom ineens zo’n heftige ontknoping? De schrijfster weet het wat mij betreft niet invoelbaar te maken. Daarmee mist het verhaal spanning of diepgang en zie ik ook geen noodzaak tot vertellen.

Dan de stijl, door velen geprezen en door anderen dan weer niet. De zinnen gaan gebukt onder een overdaad aan beeldspraak, de formuleringen zijn vaak omslachtig en ze raken me zelden. Zie bijvoorbeeld de tweede zin van het citaat bovenaan. Er zijn blijkbaar veel mensen die het waarderen, en dat is mooi, maar voor mij hoeft het niet.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Janneke Slabbekoorn