Wie vermoordde Maud en Malcolm?

Een salontafelaquarium met vier levendige haaien, een televisiekijkende pop met een blikje bier, een varkensstoel die geluiden maakt… De inrichting van het 9.000 m² grote appartement van de familie Angel is even absurd als de gezinsleden zelf. Pa, ma en hun vier kinderen zijn zonder uitzondering hoogbegaafd, briljant en succesvol, maar vooral ook erg excentriek. Daarnaast deugt er beslist iets niet aan dit onwaarschijnlijke gezin.

Op een nacht worden de ouders, Maud en Malcolm Angel, vermoord aangetroffen in hun slaapkamer. De politie beschouwt de kinderen Hugo (10), Harry (16), Matthew (24) en de ik-vertelster Tandy (16) onmiddellijk als verdachten. Tandy, een afkorting van Tandoori, weet zelf ook niet of ze schuldig is. Een onbetrouwbare verteller, zo noemt ze zichzelf. Zij gaat op zoek naar de schuldige, die ongetwijfeld in de nabijheid van haar ouders moet worden gezocht. Tussendoor heeft ze flashbacks, bekentenissen genoemd, die steeds stukjes van haar verleden onthullen. 

In Bekentenis van een moordverdachte, het eerste deel van zijn tienerserie Confessions, heeft de succesvolle Amerikaanse thrillerauteur James Patterson alle registers van zijn rijke fantasie opengetrokken. Dat levert een verhaal op dat bol staat van de vreemde types en gebeurtenissen, een verhaal ook waarin hij lustig strooit met verdachtmakingen, dwaalsporen en vooruitwijzingen. Niets is nagelaten om de spanning te verhogen en de lezer dit dwaze verhaal in te voeren.
De toon wordt echter geleidelijk aan serieuzer als Tandy vele dubieuze activiteiten van haar ouders achterhaalt. Waar hielden Maud en Malcolm zich in vredesnaam mee bezig? In het tweede deel van het boek blijkt het wel degelijk ergens over te gaan: (extreme vormen van) ouderliefde, vrijheid en het recht om jezelf te ontdekken. Hoe absurd het verhaal ook is, toch ga je erover nadenken.
Met sommige dingen houden de meeste jongeren zich niet bezig. Zo merkt Tandy op over het nieuwste schilderij van tweelingbroer Harry: ‘De stijl was abstract en perfectionistisch. Het deed me denken aan Picasso’s vervreemdende vervormingen en aan de gruwelijke beeldspraak van Francis Bacon.’ Ook het taalgebruik is vaak moeilijk.
Ondanks deze kanttekeningen is het boek een geslaagde jeugdthriller: spannend, goed in elkaar gezet, origineel en nog met enige diepgang ook.

Blijft de vraag wie de volgende moord pleegde. Er is iemand opgepakt, maar is dat ook de dader? In deel 2 van de serie, in het Engels al verschenen als Confessions: The Private School Murders, zoekt Tandy het antwoord.