Draai je niet om

“Draai je niet om” is een boek van Tove Alsterdal, een Zweedse roman schrijver. In dit verhaal heb je twee belangrijke verhaallijnen. Langs één kant heb je de verhaal lijn van een ex koppel, Svante Levander en Eva Levander. Ze wonen beiden in een stad Beckomberga waar een van de grootste psychiatrische ziekenhuizen van Zweden was. Eva is nog niet over haar ex en besluit hem te volgen. Later die avond wordt Svante vermoord terug gevonden en is enkel een Roemeense vrouw het getuigen, enkel zij kan Eva haar onschuld bewijzen. Daarvoor reist ze naar Roemenië om haar onschuld te bewijzen. Tegelijkertijd is er een tweede verhaallijn. Een groep jongens van twaalf jaar vinden bij het spelen in het bos resten van mensen waar vroeger het psychiatrische ziekenhuizen was. In dit bos wordt dan later een massagraf gevonden, door dat de vader van één van de jongens het doorgeeft aan de politie, die een onderzoek starten. Hierdoor zit je tijdens het lezen met twee vragen, Wat is er in het verleden gebeurd? En is er een link tussen de moord op Svante en het psychiatrische ziekenhuizen.
Het minpuntje aan de twee verhaallijnen in dit boek is dat ze zoveel verschillen. De verhaallijn van Eva en Svante is wat saaier. Het gaat heel lang over de arrestatie van Eva. Het is een echte rechtszaak met verhoringen, dagen dat ze in een cel zit etc. Terwijl aan de andere kant zich een spannend stuk afspeelt. Je wil weten wat er gaat gebeuren let de jongens, wat ze doen met de schedel, hoe het massagraf is ontstaan… Het lijkt alsof je twee boeken tegelijk leest. De link met de twee verhaallijnen is in het begin niet duidelijk. Vandaar dat je je afvraagt waarom Svante dood moest. Het gaat toch vooral over het massagraf.
Tove Alsterdal is een Zweedse schrijver waardoor de namen in het Zweeds zijn. Dat maakt het boek niet slechter, enkel de namen zijn moeilijker om te onthouden.
Het boek begint onduidelijk. De eerste paar bladzijden deden precies niet tot het verhaal. Later werd duidelijk waarom ze er waren, maar in het begin was dit moeilijk te begrijpen wat het moeilijk maakt om het te lezen. Hier gaat het over het verleden, over de verhalen van de psychiatrische ziekenhuizen.
Na deze bladzijden word het echt spannend, waardoor het terug gemakkelijk leest. Je hebt geen lang, saai begin, maar wordt direct geconfronteerd met verschrikkelijke gebeurtenissen. Soms is het wel een beetje te gruwelijk en te onrealistisch. Zoals een groepje jongens van twaalf jaar die in een bos spelen en een schedel vinden. Het is raar dat ze het precies de normaalste zaak van de wereld vinden en het verzwijgen tegen hun ouders. Soms leek het dat er iets mis was met de jongens, zoals ze tegen elkaar praatte, ze spraken in het Engels tegen elkaar en heel duistere woorden.
De titel is goed gekozen het is een verwijzing dat je je bewust moet zijn van het verleden. Zoals in dit boek moet je niet vergeten wat er in Beckomberga is gebeurd. Het is nu wel een idyllische stad maar toch kan je de het verleden niet wissen.
Een mooie les uit dit boek is dat je iedereen met respect moet behandelen. Als Eva haar ex man volgt komt ze de Roemeense vrouw voor de eerste keer tegen, ze bedelt te hard volgens Eva en daarom gaat Eva de Roemeense vrouw lastig vallen. Later blijkt dat Eva haar vrijheid afhangt van deze vrouw. Dus misschien als ze niet zo had gedaan tegen de Roemeense vrouw was ze gewoon nog op straat in Beckomberga gebleven. Daarboven is het een vraag of het toevallig een buitenlandse is of dat dit ook een diepere betekenis heeft.
De schrijfstijl is goed maar eerder moeilijk. Ze schrijft vaak met een diepere betekenis wat het net extra goed maakt.