Is dit liefde?

Sara van Brussel is een freelance mezzosopraan, ook schrijft ze recensies van opera’s, ze leeft in Brussel. In Ammiraglio beleven we haar verhaal tussen 2010 en 2015 via dagboekfragmenten. Het is een zeer persoonlijk verhaal, Sara is eerder geconfronteerd geweest met borstkanker, ze is genezen verklaard maar blijft uiteraard onder controle. Het voelde aan alsof ze met haar ene borst ook haar vrouwelijkheid zou verliezen maar gelukkig heeft ze meteen een borstreconstructie laten uitvoeren met lichaamseigen weefsel. Daarna volgen nog een aantal hersteloperaties en in 2010 voelt ze zich eindelijk weer een beetje vrouw. Ze gaat naar haar favoriete land Italië voor een taalcursus gecombineerd met wat vakantie. Op de terugweg in het vliegtuig ontmoet ze Giulio, een knappe Italiaanse man die ook in Brussel woont en werkt. Ze valt als een blok voor hem, hij ook voor haar maar toch op een andere manier. Hij is open over zijn huwelijk en overduidelijk niet van plan te scheiden. Het maakt Sara niet uit. Ze is in de zevende hemel met Giulio, hij laat haar zich weer vrouw voelen. Het leven gaat door en Giulio komt elke week een vaste avond naar haar appartementje, meer zit er niet in en voorlopig is Sara hier gelukkig mee. De maanden verstrijken, we leren wat van Sara’s geschiedenis kennen en ook Giulio’s jeugd komt aan bod. Die blijkt niet erg gelukkig te zijn geweest. Zijn gevoelsleven is, mede ook door zijn achtergrond in de marine, niet groot, eigenlijk is het nogal een botterik die amper rekening houdt met de gevoelens van Sara. Maar Sara voelt wél een diepe verbintenis met hem, ze heeft er echt alles voor over om de relatie met Giulio in stand te houden.
Ze heeft ook een leven zonder Giulio, een mooi leven in de wereld van opera, muziek en kunst. Dingen die ze met hem niet kan delen maar met anderen wel. Na de gedwongen rustpauze tijdens haar ziekzijn neemt ze haar carrière weer serieus, ze beleeft vele mooie optredens door heel Europa. Daarnaast bezoekt ze veel muzikale evenementen en gaat ook steeds meer recensies hierover schrijven, deskundig en gedetailleerd. In haar familiekring wordt ze geconfronteerd met het overlijden van haar hoogbejaarde maar innig geliefde stiefgrootmoeder en helaas ook met de beginnende dementie van haar vader. Dingen die ze alleen moet verwerken, Giulio maakt geen onderdeel uit van haar dagelijkse leven.
Een mooie en ingetogen roman van Sylvia Broeckaert. Ze zegt er zelf over: ‘Toen ik met mijn verhaal bij de uitgever aanklopte, omschreef hij het als een “autobiografictie”. Ik kende het woord niet maar het beviel me want het omschrijft precies wat dit boek is: een verhaal waarin flarden verwerkt zijn uit een dagboek over mijn wedervaren na borstkanker, in een periode tussen 2010 en 2015.’ En natuurlijk speelt borstkanker een rol in dit boek, zeker ook als Sara drager blijkt te zijn van het BRCA2-gen, de kans is groot dat de kanker terugkomt als Sara geen preventieve maatregelen treft. Een onmogelijke keuze omdat dit haar nóg meer in haar vrouwelijkheid zal aantasten. Toch overheerst in dit boek het positieve van Sara die steeds weer uit het dal weet te klimmen en van al het moois in de kunst, of het nu muziek, schilderijen of beeldhouwwerken betreft, weet te genieten. Je zou haar zo graag een liefdevolle relatie toewensen maar dat zit er voor Sara niet in, haar Ammiraglio, admiraal Giulio is daar helemaal het type niet naar. En Sara? Sara accepteert dat. Een keuze die voor een ander wellicht niet goed te begrijpen is, maar liefde is niet maakbaar en Sara is tevreden met de kruimeltjes die haar Ammiraglio haar toewerpt. Sylvia Broeckaert schrijft makkelijk, brengt haar passie in het verhaal en weet Sara geloofwaardig neer te zetten. Ammiraglio is haar debuutroman. Een prima debuutroman wat mij betreft, drieënhalve ster.